Ή αλλιώς να σου κάνω μια ερώτηση
…
Λίγες είναι οι στιγμές που νιώθω να είμαι κάτι περισσότερο από ένα κουρασμένο πλάσμα που προσπαθεί να τα προλάβει όλα και να χωρέσει στιγμές αληθινής, ατόφιας ζωής.
Αυτές οι στιγμές που νιώθω πιο μεγάλη από τα χρήματα που πρέπει να βγάλω, τις υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώσω και τα ωράρια που πρέπει να ακολουθήσω στο ακέραιο.
Τέτοιες στιγμές, πάντα μα πάντα είναι στιγμές αλλαγής.
Όχι ακούσιας αλλαγής. Από αυτές που προκύπτουν, έρχονται απροειδοποίητα και σε υποχρεώνουν να πάρεις το σχήμα τους ακόμα κι αν για πολύ καιρό θα προσπαθείς να χωρέσεις σε αυτό.
Όχι αυτής της αλλαγής. Της άλλης.
Αυτής που είναι καθαρά προσωπική. Μια απόλυτα ιδιωτική επανάσταση.
Αυτή η αλλαγή που προκύπτει μετά από μια σιωπηλή συμφωνία στον εαυτό που λέει:
ΤΕΛΟΣ. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Όταν έρχεται μια τέτοια στιγμή πάντα νιώθω τον χτύπο της καρδιάς μου. Τον παλμό σε όλο μου το σώμα. Νιώθω σαν να γίνομαι σημαντική που μπορώ και σηκώνω κεφάλι. Νιώθω σαν να κάνω μια πραγματικά γενναία πράξη.
Νιώθω να ζω.
Πάντα αυτές οι αλλαγές είναι που δημιουργούν τα σημαντικά κεφάλαια.
Ποτέ δεν έρχονται όπως τις φαντάζομαι. Με μια απίστευτή σιγουριά σαν χολιγουντιανή ταινία που στο ένα πλάνο το αποφασίζεις και στο άλλο φαίνεται να το εκπληρώνεις στο ακέραιο και επιτυχημένα καθώς ακούγεται ένα μελωδικό κομμάτι που δείχνει ότι περνάει ο καιρός.
Όχι, κάθε μεγάλη στιγμή, κάθε αλλαγή πάντα είχε μεγάλη αμφισβήτηση. Υπέφερα. Είχα απόλυτο τρόμο, ο οποίος σχεδόν ηδονιστικά με έκανε να φαντάζομαι όλα τα πιθανά σενάρια της καταστροφής της επικείμενής μου απόφασης να αλλάξω (οτιδήποτε).
Δεν έχει καμιά σχέση με το ιλουστρασιόν σαξές στόρι των βιβλίων αυτοβελτίωσης.
Είναι κάτι απόλυτα εσωτερικό, σαν το τσόφλι σου να σπάει και εσύ να ακούς εκκωφαντικά τον θόρυβο του που σε παραλύει.
Ένας φίλος που πρόσφατα, ξαφνικά εντελώς, αποφάσισε να αφήσει την τακτοποιημένη ζωούλα του και την σίγουρη δουλίτσα του και να διεκδικήσει μια ζωή που επιθυμούσε κρυφά για χρόνια, ρωτήθηκε:
ΕΡΩΤΗΣΗ «Πώς ήξερες ότι ήταν αυτή η σωστή στιγμή για την αλλαγή;»
Δεν το σκέφτηκε πολύ. Είπε κατευθείαν σχεδόν ότι μια συνηθισμένη μέρα, έκανε τον συνηθισμένο δρόμο για το σπίτι, με την συνηθισμένη κίνηση ακούγοντας τα συνηθισμένα τραγούδια και κάτι μέσα του είπε ΦΤΑΝΕΙ.
Έτσι μάλλον γίνονται οι μεγαλύτερες αλλαγές.
Ακριβώς στη στιγμή τους.
Ούτε πριν, ούτε μετά.
Ακριβώς στο χρόνο τους.
Έτσι μάλλον γίνονται οι μεγαλύτερες αλλαγές, μια συνηθισμένη μέρα.
Που αποφασίζεις ότι μπροστά δεν ξέρεις τι θα βρεις αλλά πίσω δεν γυρίζεις.
Και ορμάς.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Geopoliticus child watching the birth of the new man / Salvador Dali, 1943