Με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου βραβεύτηκα κιόλας με το «Χρυσό Πιγκάλ» για το συγκλονιστικό μου έργο «Το Πουλί Το Λένε Γιώτα Και Τον Μούτσο Παναγιώτα» (ή αλλιώς «Το Παιδί Που Δεν Ήξερε Να Κλάνει») μια αλληγορία πάνω στη σημασία του κάκτου ως αντι-φαλικού συμβόλου, λόγω λοιπόν, λέω, της παρουσίας μου εκεί, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά σημαίνοντα στελέχη της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ανθρώπους με οράματα, με διασυνδέσεις και κυρίως, χοντρά πορτοφόλια. Δεν δίστασα. Θεώρησα καθήκον μου να δοκιμάσω την τύχη μου, για το καλό, όχι -μόνο- το δικό μου, αλλά και για να υπερασπιστώ την τιμή και την υπόληψη όλης της μεγάλης σινεφίλ κοινότητας Αβέρωφ, ΣΕΚΦΟ και Περιχώρων. Πλησίασα λοιπό, που λέτε, τον Στ____ Σπιλ_____ τον διασημότερο χολιγουντιανό παραγωγό και του είπα: «Φιλαράκι, θέλεις να κάνεις την παραγωγή της επόμενης ταινίας μου;» Με κοίταξε επιφυλακτικά. Εγώ συνέχισα ακάθεκτος: «Λέγεται «Κάλτσες». Με κάτι άλλο, δεν το έχω βρει ακόμα, μπορεί «Μάντολες», θα δούμε, δεν ξέρω, αλλά το ζήτημα είναι άλλο. Θέλω μια καλή, πλούσια παραγωγή. Ψήνεσαι;»
Συνέχισε να με κοιτάει επιφυλακτικά. Το πήρα για καλό σημάδι. «Το σενάριο το δουλεύω. Ακόμα. Άμα θες την γνώμη μου, δεν έχει και πολύ σημασία. Η ταινία θα βγει από μόνη της, άμα έχω την παραγωγή που θέλω.» Με κοιτούσε. «Καλά» του λέω, «μην μου απαντάς τώρα, αλλά τσάκω αυτό» και του χώνω στη τσέπη του σμόκιν του μια κόλα Α4, ένα πρωτόλειο ντράφτ από τις απαιτήσεις μου. Συνέχισε να με κοιτά επιφυλακτικά, μια εμένα, μια την τσέπη του, και μετά κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να το πιέσω άλλο.
«Δες το και μου λες. Δε βιαζόμαστε. Α, μετά τις γιορτές.»
Δεν μου έχει απαντήσει ακόμα, ίσως έχασε το τηλέφωνο μου, (6937 κτλ. κτλ.) οπότε το παραθέτω εδώ, σε δημόσια κρίση μήπως ενδιαφερθεί κανένας χριστιανός και χρηματοδοτήσει το νέο μου αριστούργημα.
Παρακάτω, παραθέτω τις προτάσεις μου για την παραγωγή της ταινίας με τον προσωρινό τίτλο «Κάλτσες» (και κάτι άλλο, που δεν έχω βρει ακόμα). Ο Θεός να σας ελεεί.
Λοιπόν. Χρειαζόμαστε:
- Έναν πιτσιρικά με μαλλί φράντζα, σαν Γερμανάκι, αλλά να μοιάζει με λαϊκό χωριατόπαιδο του νότου.
- Την οδό Κατεχάκη, την Λεωφόρο Κηφισίας και την Εθνική Οδό (από το ύψος της Χαμοστέρνας μέχρι τη λαχαναγορά στου Ρέντη) κλειστές για μια ώρα. Ιδανικά το μεσημέρι. Για την σκηνή με το αφροντούς.
- Ένα κέρινο ομοίωμα της Νανάς Μούσχουρη (σε στάση ικέτιδας)
- Δυο ελικόπτερα σε μαύρο χρώμα (με φιμέ τζάμια)
- Ένα φλογοβόλο
- Τρία κασάκια φιδέ
- Σαπουνόφουσκες
- Μια οχιά (σε διάφανο καλάθι)
- Ένα σάντουιτς με ροσμπίφ (σε κοινή θεά)
- Την Έμμα Στόουν (στο ρόλο του Λάκη)
- Τον Λάκη Γαβαλά (στο ρόλο του δίδυμου αδερφού του Λάκη)
- Τη Δέσποινα Βανδή (στο ρόλο της Έμμας)
- Κανά δυο φορτηγά μπάζα
- Ένα τραμπολίνο (χρώματος λαδί)
- Και φυσικά κάλτσες!
Πολλές κάλτσες!
Με παπούτσια.
“Αφιερωμένο στον Χ.”
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest