Ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά εστιατόρια του Παρισιού, σύμβολο της γαλλικής γαστρονομίας, με την μεγαλύτερη κάβα κρασιών στον κόσμο. Πάνω από 500.000 μπουκάλια! Το εστιατόριο La Tour d’Argent υπάρχει από το 1582…
Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία που δίνει το ίδιο το εστιατόριο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου του τρίτου ένας επιχειρηματίας που ονομαζόταν Rorteau, άνοιξε ένα κομψό πανδοχείο που θα υποδεχόταν ως επί το πλείστον τους άρχοντες του βασιλιά, και άλλα εκλεκτά πρόσωπα της εποχής. Το διπλανό κτίριο ήταν Le Château de la Tournelles φτιαγμένο από μία ιδιαίτερη πέτρα που στον ήλιο ανέδιδε ασημένιες ανταύγειες. Αυτό το χαρακτηριστικό έδωσε την ιδέα στον ιδιοκτήτη του πανδοχείου να το ονομάσει La Tour d’Argent (Ασημένιος Πύργος).
Είναι το πρώτο εστιατόριο στη Γαλλία στο οποίο θα χρησιμοποιηθούν πιρούνια. Αυτή την πρακτική στη Γαλλία (προϋπήρχε ήδη στην Ιταλία) θα την εγκαινιάσει -σύμφωνα με την λεζάντα- ο ίδιος ο βασιλιάς ο Ερρίκος ο τέταρτος σε ένα ιστορικό δείπνο στον Ασημένιο Πύργο. Ο βασιλιάς θα γευματίζει τακτικά και το εστιατόριο θα γίνει ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του. Το μέρος για τα πιο όμορφα δείπνα.
Στα χρονικά έμεινε ένα δείπνο που πρόσφερε ο Δούκας του Ρισελιέ, ανιψιός του καρδινάλιου του Ρισελιέ το οποίο συγκέντρωσε 40 άτομα γύρω από ένα μενού που αποτελούνταν αποκλειστικά από βοδινό κρέας και παρασκευάστηκε με 30 διαφορετικούς τρόπους. Στο τέλος αυτού του δείπνου εμφανίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά φλιτζάνια καφέ.
Ήταν γνωστό επίσης το εστιατόριο για την εξαιρετική σοκολάτα του. Σε ένα γράμμα η μαντάμ ντε Sevigné το 1671 έγραφε στην κόρη της ότι δοκιμάζει καθημερινά την σοκολάτα της στο Quai de La Tournelle (η διεύθυνση του Ασημένιου Πύργου). Ο ίδιος ο Λουδοβίκος ο 14ος δε,-ο βασιλιάς ήλιος- έφευγε από τις Βερσαλίες με μέρος της αυλής του για να γευματίσει στο ασημένιο Πύργο.
Μετά την γαλλική επανάσταση ο αρχιμάγειρας του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Lecoq θα ξαναδώσει αίγλη στο εστιατόριο παίρνοντάς το στα χέρια του. Τα πιο σημαντικά πρόσωπα κάθε ιστορικής περιόδου θα περάσουν από αυτόν το χώρο.
Το 1890 ο ιδιοκτήτης του Frédéric Delair δίνει μία καινούργια πορεία στο εστιατόριο. Οι συνταγές της «πάπιας στο αίμα» ή αλλιώς «πάπια ασημένιος πύργος» γίνεται σήμα κατατεθέν, όπως και οι καινούριοι τρόποι σερβιρίσματος και παρουσίασης των πιάτων στον πελάτη.
Μέχρι και σήμερα τα πιάτα αυτά υπάρχουν στην κάρτα του εστιατορίου. Τεμαχίζουν ολόκληρη την πάπια μπροστά στον πελάτη σερβίροντας την σε τρία διαφορετικά στάδια με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Είναι η εποχή που αρχίζουν να απαριθμούν την κάθε πάπια που καταναλώνεται, δίδοντας στο πελάτη μία κάρτα με τον αριθμό της.
Τον 20ό αιώνα το όνομα του εστιατορίου συνδέθηκε με την οικογένεια Terail στην οποία ανήκει μέχρι και σήμερα από το 1911.
Το 1933 παίρνει το τρίτο αστέρι Michelin το οποίο διατηρεί σχεδόν 60 ολόκληρα χρόνια.
Η φήμη του γίνεται παγκόσμια και γίνεται με τον καιρό ένας μύθος στο χώρο της υψηλής γαστρονομίας .
Η θέα που έχει στον Σηκουάνα και στην Παναγία των Παρισίων είναι εντυπωσιακή και μοναδική. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο εστιατόριο που να προσφέρει αυτό το θέαμα… Λέγεται μάλιστα, ότι το εστιατόριο χρηματοδοτεί εν μέρει τον φωτισμό του πίσω μέρους της Παναγίας των Παρισίων για να έχει την πιο όμορφη θέα.
Το 1940 όταν οι ναζί κατέλαβαν το Παρίσι, εγκαταστάθηκαν στον χώρο και ο Claude Terail έχτισε με τα ίδια του τα χέρια ένα διπλό τοίχο για να κρύψει την κάβα με τα κρασιά όπου φυλάσσονταν παντού από 500.000 μπουκάλια. Ευτυχώς γι’ αυτόν, οι Γερμανοί δεν την ανακάλυψαν ποτέ. Θεωρείται ακόμη και σήμερα η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη κάβα εστιατορίου στον κόσμο. Υπάρχουν ορισμένα μπουκάλια που χρονολογούνται από τη γαλλική επανάσταση. Πολλές ιστορίες έχουν γραφτεί σχετικά με την μοναδική αυτή κάβα… Έχω υπάρξει από τους τυχερούς που την έχουν επισκεφτεί· πρόκειται για ένα πραγματικά εντυπωσιακό τεράστιο χώρο με άπειρα μπουκάλια κρασιά τοποθετημένα σε ειδικά ράφια από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι που φτάνει τα πέντε μέτρα και κεκλιμένες σκάλες για τα ψηλά σημεία. Αρκετοί πάμπλουτοι λάτρεις των κρασιών πρόσφεραν λευκές επιταγές στον Claude Terail για να αγοράσουν κάποια σπάνια και μοναδικά μπουκάλια. Σύμφωνα πάντοτε με την λεζάντα ο ιδιοκτήτης δεν αποδέχτηκε ποτέ καμία προσφορά κι ας ανερχόταν σε αστρονομικά ποσά.
Το 1982 γιορτάζει τα 400 χρόνια του.
Το 2003 καταναλώνεται η εκατομμυριοστή πάπια –γεγονός που μεταδίδεται από τον γαλλικό Τύπο-, και με την ευκαιρία αυτού του γεγονότος ο Claude Terail σε ηλικία 84 ετών, δίνει τα ηνία της επιχείρησης στον γιο του André.
Το 2006 θα χάσουν το δεύτερο αστέρι Michelin.
«Το να προσκαλείς κάποιον σημαίνει να φροντίζεις για την ευτυχία του όσο χρόνο βρίσκεται κάτω από τη στέγη σου»
&
«Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από την ευχαρίστηση»
Ήταν δύο από τα βασικά μότο του Claude Terail…
Kyros