29 Απριλίου 1863. Γεννιέται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Πεθαίνει ανήμερα των 70ών γενεθλίων του στην πόλη που αγάπησε.
Ο Πεσσόα έγραψε:
Η λογοτεχνία, όπως και κάθε μορφή τέχνης, ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί.
Η ποίηση είναι, δεν θα πω η ανώτερη των τεχνών, αλλά ίσως η πιο εσωτερική. Και η πιο προσωπική. Κάθε ποίημα, κάθε στίχος μιλάει διαφορετικά στον κάθε αναγνώστη, όχι μόνο σαν περιεχόμενο, όχι μόνο σαν αίσθηση, αλλά και σαν ρυθμός. Και φυσικά όπως άλλωστε και τα βιβλία και οι ταινίες, τα ποιήματα μας μιλάνε και αυτά διαφορετικά μέσα από τα χρόνια.
Ο Πολ Βαλερύ έγραψε:
Ένα ποίημα δεν τελειώνει ποτέ, μόνο εγκαταλείπεται.
Και θα έλεγα πως και η δική μου αίσθηση είναι αυτή.
Κάθε ποίημα, που επί της ουσίας είναι μια μορφή συμπυκνωμένου γραπτού λόγου, αλλά και μια αποτύπωση μιας αίσθησης, κάθε ποίημα νιώθω ότι τελειώνει σε μια άνω τελεία. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα να ειπωθεί. Όπως και στη ζωή, πάντα θα υπάρχει κάτι να ειπωθεί, κάτι να γίνει. Όμως η μαγεία της ζωής αλλά και της ποίησης κρύβεται σε όσα δεν λέγονται, σε όσα υπονοούνται, σε όσα έμειναν μετέωρα.
Η αλήθεια είναι πως δεν διαβάζω πολλή ποίηση. Οι ποιητές που με σημάδεψαν δεν ανήκουν στο στενό πλαίσιο της ποίησης.
Αγγελάκας, Ροδοστόγλου, Ανεστόπουλος, Παπάζογλου, Θανάσης, Αλκαίος, Γκάτσος, Roger Waters, Nick Holmes, Maynard James Keenan, Daniel Cavanagh, Duncan Patterson, Steven Wilson.
Η λίστα είναι ατελείωτη.
Μου αρέσουν και κάποιοι, ας πούμε κλασικοί ποιητές.
Καρυωτάκης, Καββαδίας, Καβάφης.
Μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε διάβασα τη νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Γκιούλου Ακραία καιρικά φαινόμενα.
Τον Δημήτρη τον ξέρω πάνω από 20 χρόνια.
Πριν από δύο χρόνια έγραφα για την πρώτη του ποιητική συλλογή τα Αστικά δύστυχα:
Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλιαράκι του Δημήτρη γύρισα στην Πάτρα, όχι σε αυτή που επισκέφθηκα για τελευταία φορά πριν 7 χρόνια, ούτε ίσως σε αυτήν που άφησα πίσω τελειώνοντας τις σπουδές μου πριν 11 χρόνια, στην Πάτρα που γνώρισα και έζησα, που ανδρώθηκα, με όποια ίσως δυνατή σημασία μπορεί να έχει αυτή η λέξη, στην Πάτρα που γνώρισα, και που ευτυχώς κράτησα στη ζωή μου με κάποιον τρόπο, κάποιους από τους καλύτερους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μου, και που με βοήθησαν με τρόπους και σε στιγμές που ίσως ακόμα δεν γνωρίζουν, και που ίσως δεν τους έχω ευχαριστήσει αρκετά μέχρι τώρα, γύρισα στην Πάτρα, σε εκείνα τα χρόνια που ήμασταν όλοι λίγο περισσότερο ολόκληροι από ότι είμαστε σήμερα, τότε που τα όνειρά μας ήταν λίγο πιο φωτεινά, τότε που αντικρίζαμε τις ανηφόρες της ζωής με ελπίδα και αισιοδοξία.
Προχθές τελειώνοντας τα Ακραία καιρικά φαινόμενα έγραψα:
Αν τα Δύστυχα, τουλάχιστον όπως το εξέλαβα εγώ, εκκινούσαν από το παρελθόν και έρχονταν προς το παρόν, τα Φαινόμενα μιλάνε για το τώρα, κοιτώντας το αύριο. Η ρίζα είναι βέβαια πάντα στο χθες το οποίο ο Δημήτρης κοιτάει πάντα με ένα πρωτόγνωρο νοιάξιμο και επ ουδενί με νοσταλγία.
Το χθες είναι εκεί, το κουβαλάμε μέσα μας, μας ορίζει, αλλά τώρα είμαστε εδώ και πρέπει να μιλήσουμε για αυτά που θέλουμε να ζήσουμε στο αύριο.
Όταν βγήκαν τα Αστικά δύστυχα παραπονιόμουν στον Δημήτρη για την επιλογή του σχήματος του βιβλίου. Του έλεγα ότι δεν βόλευε για να το κουβαλάω μαζί μου. Ταυτόχρονα βέβαια σκεφτόμουν ότι η ποίηση πρέπει και να μας ξεβολεύει.
Την Δευτέρα ο Δημήτρης μου έστειλε ένα μήνυμα για να μου ανακοινώσει την κυκλοφορία του καινούριου του βιβλίου, τονίζοντας ότι οι διαστάσεις αυτή τη φορά θα είναι της αρεσκείας μου για να μην γκρινιάζω.
Έχω τρεις μέρες που κουβαλάω το βιβλιαράκι του παντού μαζί μου και σκέφτομαι πως ναι, η ποίηση πρέπει να μας ξεβολεύει, αλλά που και που πρέπει να μας παρηγορεί κιόλας. Πρέπει να μπορούμε να την νιώθουμε πάνω μας κάθε στιγμή σαν φυλαχτό.
Σε ευχαριστώ Μητσάκο.
…
Σύμφωνα με πληροφορίες
άνδρας αγνώστων στοιχείων
απειλεί να πέσει
από τον δωδέκατο όροφο
πολυκατοικίας
Γίνονται διαπραγματεύσεις
Ο άνδρας πέφτει από τον όγδοο
Οι διαπραγματεύσεις κρίνονται
επιτυχημένες
(Επιτυχημένες, από τη συλλογή Ακραία καιρικά φαινόμενα του Δημήτρη Γκιούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θίνες)