Η πρώτη φορά που έμαθα ότι υπάρχει ένας δρόμος με το όνομα Route 66 ήταν διαβάζοντας το υπέροχο μυθιστόρημα του Στάινμπεκ «Tα σταφύλια της οργής»· πρέπει να ήμουν 16-17 χρόνων.
Αναφερόταν στο θρυλικό αυτό δρόμο που ενώνει το Σικάγο με το Λος Άντζελες και περιέγραφε το ταξίδι για ανεύρεση καλύτερης τύχης και ζωής μιας πάμφτωχης οικογένειας από την Οκλαχόμα προς την California. Τον αποκαλούσε στο μυθιστόρημα του «Mητέρα όλων των δρόμων». Το βιβλίο το έγραψε το 1939 και σε αυτό του το έργο οφείλεται κατά πολύ το βραβείο Νόμπελ που του απονεμήθηκε.
Μετά από κάποια χρόνια, άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι του Nat King Cole “Route 66”, που έγινε ένα από τα αγαπημένα στο ρεπερτόριο μου.
Αργότερα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Jack Κέρουακ «στο Δρόμο» που γράφτηκε το 1957 και έγινε σύμβολο της ελευθερίας και του ονείρου που υπόσχεται ένας ανοιχτός, μακρύς δρόμος, ο οποίος καταλήγει σε έναν ωκεανό.
Χρόνια αργότερα διαβάζοντας την «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, στο μυαλό μου φανταζόμουν σημεία του δρόμου 66 (αν και ο Ναμπόκοφ δεν κάνει ποτέ κάποια συγκεκριμένη αναφορά) και τον ήρωα της «Λολίτας» να οδηγάει μέσα σε νεκρές νυχτερινές πόλεις με τα φώτα neon να αναβοσβήνουν θαμπά στις άκρες του δρόμου και αγχωμένος να ψάχνει για κάποιο μοτέλ…
Γιατί τα φώτα neon πρωτοεμφανίστηκαν, όπως και πολλά αλλά στοιχεία της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας, στο δρόμο 66.
Εδώ πρωτοεμφανίστηκαν οι πινακίδες με τα φώτα neon, για να τραβούν την προσοχή των οδηγών, εδώ σχεδιάστηκαν οι πρώτες pop διαφημίσεις, εδώ φύτρωσαν τα πρώτα μοτέλ και τα drive in σινεμά· πάνω σε αυτόν το δρόμο άνοιξε το πρώτο Mac Donald, μία ολόκληρη βιομηχανία από εστιατόρια βενζινάδικα, βουλκανιζατέρ, γκαράζ, καταστήματα αναμνηστικών…
Ένας νέος τρόπος ζωής και μετακίνησης.
Είναι ο δρόμος που διασχίζει την βαθιά Αμερική, την αγροτική κτηνοτροφική Αμερική, την επαρχία, που δεν έχει τίποτα το κοινό με τις μεγάλες, δυναμικές, βιομηχανικές πόλεις της Ανατολικής και Δυτικής ακτής των ΗΠΑ.
Είναι ο δρόμος που ενέπνευσε πληθώρα συγγραφέων, σκηνοθετών και μουσικών.
Τον βλέπουμε σε πλήθος αμερικανικών ταινιών του ‘30,´40,´50.
Ακόμη και σε κινούμενα σχέδια. H ταινία “Cars” εμπνεύστηκε από το δρόμο 66…
Έγινε σύμβολο για «μια καινούργια ζωή».
Το συνώνυμο του ταξιδιού για τους Αμερικάνους.
Ένα «μονοπάτι ονείρων»!
Εξάλλου, όταν το 1926 τέθηκε σε κυκλοφορία, σχεδιάστηκε πάνω στα ίχνη ενός μονοπατιού που είχε χαράξει το 1857 ο εξερευνητής Edward Figerald Beale. Είναι κυριολεκτικά ο απόγονος αυτού του μονοπατιού που τον 19ο αιώνα ένωνε την Ανατολή με την άγνωστη και πολλά υποσχόμενη Δύση…
Το 1916, ο Αμερικανός Πρόεδρος Γουίλσον θα εγκαινιάσει το σύγχρονο οδικό δίκτυο της χώρας, δίνοντας έναν αριθμό σε κάθε δρόμο, μονό για όσους ενώνουν τον βορρά με τον Νότο, ζυγό γι’ αυτούς που ενώνουν την Ανατολή με τη Δύση.
Η Route 66 αρχίζει από το Σικάγο (Ιλινόις) για να καταλήξει στο Λος Άντζελες (Καλιφορνια).
Διασχίζει το Μισούρι, το Ανατολικό Κάνσας, την πανέμορφη Οκλαχόμα (ίσως από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω κάνει), το βόρειο Τέξας, το Νέο Μεξικό, την Αριζόνα για να καταλήξει στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Ήταν η βασική οδική αρτηρία για όλους όσους μετανάστευαν προς τα δυτικά, ιδίως μετά την ύφεση του 1929-30, για αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Σε αυτή τη δεκαετία, χιλιάδες άνθρωποι δραστηριοποιήθηκαν κατά το μήκος της διαδρομής· πολλές επιχείρησες γεννήθηκαν και καρπώθηκαν τα οφέλη και τα προνόμια της δημοτικότητας του δρόμου, κυρίως μετά τη δεκαετία του ‘30.
Υπήρξε ο πρώτος δρόμος με άσφαλτο που διέσχιζε την Αμερική.
Ο Στάινμπεκ δεν τον ονόμασε τυχαία «Μητέρα όλων των δρόμων».
Όλοι οι δευτερεύοντες επαρχιακοί δρόμοι κάθε πολιτείας κατέληγαν σ´ αυτόν.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ, εντυπωσιασμένος από το δίκτυο των γερμανικών αυτοκινητοδρόμων, θα βάλει τα θεμέλια του προγράμματος για το δίκτυο των μοντέρνων αμερικάνικων αυτοκινητοδρόμων. Έτσι σιγά σιγά η Route 66 θα πέσει σε παρακμή.
Τα φορτηγά έχουν τουλάχιστον 25% πιο μεγάλο μήκος από τα ευρωπαϊκα
Για τις επιχειρήσεις και τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνταν κατά μήκος της διαδρομής (κάτι λιγότερο από 4000km) βιώθηκε σαν μια πραγματική τραγωδία.
Πολλά χωριά, που ζούσαν χάρη στη διέλευση των αυτοκινήτων, νεκρώθηκαν, εγκαταλείφθηκαν και εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Εκατοντάδες επιχειρήσεις και μαγαζιά χρεοκόπησαν και έκλεισαν.
Καταργήθηκε επίσημα από το σύστημα εθνικών οδών των ΗΠΑ το 1985, χάρις όμως στην κινητοποίηση πολλών οργανώσεων, συλλόγων και σωματείων, ορισμένα σημεία του έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικά.
«Historical Route 66».
Υπάρχουν πολλά μικρά μουσεία σε διαφορά σημεία της διαδρομής με θέμα τη μυθική αυτή διαδρομή.
Βέβαια, για να μπορέσεις να την βρεις δεν είναι πάντα εύκολο, και θέλει πραγματικά να επιμείνεις, να έχεις διάθεση και να είσαι αποφασισμένος να ανακαλύψεις τα ίχνη του πιο διάσημου αμερικάνικου αυτοκινητοδρόμου (ο οποίος μπήκε στη λίστα των 11 ιστορικών τόπων της Αμερικής που απειλούνται με εξαφάνιση).
Ρώτησα δεκάδες ανθρώπους στο Σικάγο -ρεσεψιονίστες, παρκαδόρους, αστυνομικούς, υπαλλήλους βενζινάδικων- συμβουλεύτηκα το GPS, τίποτα. Η άγνοια και οι αντικρουόμενες πληροφορίες δέσποζαν και έπρεπε και απομακρυνθώ 50 χιλιόμετρα από το Σικάγο για να πέσω επάνω του.
Είναι η αποθέωση του ταξιδιού γι΄ αυτούς που δεν ψάχνουν προορισμό, δεν αναζητούν κάτι, ούτε συναντήσεις, ούτε αποχωρισμούς, απλά μόνο την απόλαυση της διαδρομής…
Σύμβολο ίσως ματαιότητας, μοναχικής ελευθερίας -που περιορίζεται από το όριο ταχύτητας στα 65 μίλια την ώρα (100km)-, ή απροσπέλαστων οραμάτων.
Σύμβολο του αμερικανικού ονείρου για γενιές Αμερικανών.
Ή το “Impossible dream” όπως το εννοεί το ομώνυμο τραγούδι στην ταινία “L’homme de La Mancha“.
Στο τραγούδι του Nat king Cole υπάρχει ο στίχος
You see Amarillo, Gallup, New Mexico …
…get your Kicks on Route 66…
Μου είχε εντυπωθεί η λέξη Αμαρίλο εδώ και 35 χρόνια… Ανεξήγητα. Ίσως επειδή το μουσικό μοτίβο και η συγχορδία που «ντύνουν» τη λέξη Αμαρίλο μου άρεσαν.
Έφθασα, το είδα και εδώ σταμάτησα τη διαδρομή. Κάτι με τραβούσε νότια· και αντί να συνεχίσω για την πολιτεία του Νέο Μεξικό, κατευθύνθηκα προς το νότιο Τέξας και το Μεξικό.
*Φωτογραφίες: thecommonsense?