Τι είναι ισλαμοαριστερά;
Ένα σύνολο στρατηγικών συμμαχιών και ιδεολογικών συγκλίσεων μεταξύ διαφόρων ομάδων της άκρας αριστεράς και ισλαμιστικών κινημάτων.
Ίσως ο όρος να ήταν πιο ακριβής εάν μιλούσαμε για «ισλαμιστικό-άκρα-αριστερά» εφόσον όλο το Ισλάμ δεν είναι απαραίτητα ισλαμιστικό, και βέβαια δεν υπάρχει μόνο μια αριστερά. Η σοσιαλδημοκρατική, μεταρρυθμιστική, μετριοπαθής αριστερά διαχωρίζει την θέση της από την ισλαμοαριστερά.
Ποιος αποκαλείται ισλαμοαριστερός;
Είτε ένας μαχόμενος οπαδός της άκρας αριστεράς που συμμαχεί με διάφορες ισλαμιστικές ομάδες σε ορισμένους κοινούς επαναστατικούς στόχους (αντιιμπεριαλισμός, αντισιωνισμός, αντίαποικιοκρατισμός), είτε ένας ισλαμιστής ο οποίος για τακτικούς και στρατηγικούς λόγους πλησιάζει την άκρα αριστερά υποστηρίζοντας ορισμένους από τους διαχρονικά σταθερούς στόχους της (αντικαπιταλισμός, αντιρατσισμός).
Σε κάθε περίπτωση, η ισλαμοαριστερά έχει στην ατζέντα της την αντιρατσιστική πάλη. Πολεμά τον συστημικό – όπως τον αποκαλεί – ρατσισμό, αυτόν δηλαδή που ενυπάρχει δομικά στις δυτικές κοινωνίες στις οποίες δεσπόζει ο λευκός άντρας, αποικιοκράτης, πατριαρχικός, ρατσιστής, εκμεταλλευτής…
Η πάλη αυτή ενάντια στον ρατσισμό μετατοπίζεται σταδιακά και ανεπαίσθητα σε πάλη ενάντια σε κάθε συστημική διάκριση που οι δυτικές κοινωνίες επιβάλλουν (φύλο, φυλή, θρησκεία, χρώμα, σεξουαλικότητα…) έτσι η αντιρατσιστική πάλη της ισλαμοαριστεράς επικεντρώνονται σε ένα γενικότερο στόχο, την αποδόμηση της Δύσης και του κοινωνικού πολιτιστικού της μοντέλου.
Αυτός ο ρατσισμός που υπάρχει και χαρακτηρίζει όλες τις δυτικές ή δυτικότροπες κοινωνίες (κατά την άποψή της ισλαμοαριστεράς) υποτίθεται ότι εκδηλώνεται με τη μορφή ενός κοινωνιολογικού ρατσισμού που φτάνει να γίνεται ακόμη και κρατικός, δηλαδή η ίδια η πολιτεία συνειδητά επιβάλλει ρατσιστικές πρακτικές, και αυτό επειδή είναι ισλαμοφοβική (πάντα κατά την άποψή της ισλαμοαριστεράς).
Η πάλη λοιπόν ενάντια στο συστημικό – κρατικό πια – ρατσισμό μετασχηματίζεται σε πάλη ενάντια στην (κρατική) ισλαμοφοβία των δυτικών κοινωνιών.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο υπάρχει μία πλήρη ευθυγράμμιση της ισλαμοαριστεράς με την ισλαμιστική προπαγάνδα.
Θα πρέπει να ανατρέξουμε στο 1920 αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση όπου για πρώτη φορά έχουμε ένα ισλαμομπολσεβίκικο συντέχνασμα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Συνεδρίου των Λαών της Ανατολής που οργανώθηκε στο Μπακού (1-8 Σεπτεμβρίου) από την πρώτη Κομμουνιστική Διεθνή που μόλις είχε ιδρυθεί.
Ο Λένιν στην ομιλία του σε αυτό το συνέδριο προσδιορίζει το Ισλάμ «ως μία θρησκεία των καταπιεσμένων λαών, μια καταπιεσμένη θρησκεία». Στην πολιτική του νεοσύστατου μπολσεβικικού κράτους θεώρησε απαραίτητο να μην προσβάλλει τα θρησκευτικά συναισθήματα των μουσουλμάνων φτωχών αγροτών, μιας πιθανής επαναστατικής μάζας.
Ο Ζηνόβιεφ, στο ίδιο μήκος κύματος, στο ίδιο συνέδριο, θα δηλώσει ότι «θα ήταν απαραίτητο να υποδαυλιστεί ένας πραγματικός ιερός πόλεμος ενάντια στον αγγλικό και γαλλικό καπιταλισμό»!
Ο άθεος Ζηνόβιεφ παρακινεί καθαρά στην έναρξη μιας Τσιχάντ! (ιερός πόλεμος).
Εδώ ταιριάζει απόλυτα το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Έχουμε έτσι μία πρώτη εμφάνιση της ισλαμοκομμουνιστικής σύγκλισης στο όνομα της αντιμπεριαλιστικής πάλης. Το ειδύλλιο δεν κράτησε όμως πολύ και είχε άσχημο τέλος· ο Λένιν αρρώστησε, και ο Στάλιν το 1923 θα συλλάβει και θα φυλακίσει τον ηγέτη των Τατάρων, Μιρ Σα·ί·ντ Σουλτάν Γκαλίεφ, επειδή προωθούσε την ιδέα ενός εθνικό-μουσουλμανικού-κομμουνισμού.
Έξι περίπου δεκαετίες αργότερα, όχι πολύ μακριά από το Μπακού, στην Τεχεράνη, είχαμε την ίδια ισλαμοκομμουνιστική συμμαχία.
Το 1978-79, το Τουντέ, το κομμουνιστικό κόμμα του Ιράν, όπως και όλες οι ομάδες της αριστερής αντιπολίτευσης στον Σάχη, υποστήριξε θερμά τους Σιίτες ισλαμιστές του Χομεϊνί στην ισλαμιστική τους επανάσταση κάτω από τις επευφημίες, ας μην το ξεχνάμε, των διανοούμενων της αριστεράς στην Δύση με πρώτους και καλύτερους τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και τον Μισέλ Φουκώ, οι οποίοι έβλεπαν στην ισλαμιστική επανάσταση του Χομεϊνί ένα καινούργιο επαναστατικό μοντέλο, μία επανάσταση προικισμένη με δήθεν «πνευματική διάσταση».
(Οι φιλόσοφοι της αριστεράς πέφτουν συχνά έξω ξεστομίζοντας κραυγαλέες ηλιθιότητες).
Το ΚΚ του Ιράν έκανε αυτή τη συμμαχία με τους ισλαμιστές, στηρίζοντάς τους με όλες του τις δυνάμεις πιστεύοντας ότι είχαν κοινούς στόχους και κοινό όραμα στον αγώνα ενάντια στον αμερικανόφιλοφιλο Σάχη και την φιλοδυτική, καπιταλιστική πολιτική του.
Όμως το ειδύλλιο, όπως και το 1920, είχε πολύ άσχημο τέλος. Αυτή τη φορά όμως οι ρόλοι των δύο συμμάχων αντιστράφηκαν.
Ο Χομεϊνί τέσσερα χρόνια μετά την ισλαμική επανάσταση διέλυσε το κομμουνιστικό κόμμα, οι ηγέτες του εκτελέστηκαν όπως και τα περισσότερα στελέχη του, όπως και εκατοντάδες μέλη του, οι πιο τυχεροί πέρασαν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους στις φυλακές, προσπαθώντας – φαντάζομαι – να αναλύσουν και να καταλάβουν τι τους συνέβη και ποια ήταν τα τακτικά και στρατηγικά λάθη της πολιτικής τους.
Ο Μωχάμεντ Σιφαουί, ερευνητής, ειδικευμένος στο πολιτικό Ισλάμ και την τρομοκρατία, στο βιβλίο του για την ισλαμοαριστερά «Οι τυμβωρύχοι της Δημοκρατίας» δίνει χαρακτηριστικά παραδείγματα ισλαμοαριστερής συμμαχίας.
Ένα από τα πρώτα είναι η ανατροπή του βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου το 1952 από τον Νάσερ, όπου πολλοί αξιωματικοί του επαναστατικού συμβουλίου ήταν μαρξιστές-λενινιστές και συμμάχησαν ανοιχτά με το κίνημα των αδελφών μουσουλμάνων για να εγκαθιδρύσουν την εξουσία του νέου καθεστώτος.
Το επόμενο βήμα έρχεται με την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία το 1962, όπου ο πρώτος Αλγερινός πρόεδρος Μπενμπελά έχει δύο βασικούς πολιτικούς συμβούλους δίπλα του. Έναν ισλαμιστή της μουσουλμανικής αδελφότητας κι έναν τροτσκιστή. (Ο δικός μας τροτσκιστής Μιχάλης Ράπτης ή Πάμπλο ήταν παρών επίσης).
Το ίδιο σχήμα επαναλαμβάνεται με την άνοδο του Καντάφι στην εξουσία το 1969. Οι κομμουνιστές, με πρώτη τη Σοβιετική Ένωση, υποστηρίζουν θερμά τον δικτάτορα Καντάφι που στηρίζεται συγχρόνως σε θρησκευτικές φατρίες και σε αριστερούς αξιωματικούς.
Ένα παράδειγμα της ιδεολογικής εγγύτητας της άκρας αριστεράς και διαφόρων ισλαμιστικών κινημάτων είναι ότι πολλοί κομμουνιστές ασπάστηκαν το Ισλάμ, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του γνωστού μαρξιστή-λενινιστή Κάρλος (Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ), διεθνούς τρομοκράτη από την Βενεζουέλα, ο οποίος ασπάστηκε το Ισλάμ αφού πρώτα είχε υποστηρίξει ένθερμα την παλαιστινιακή υπόθεση (η οποία έχει παίξει το ρόλο ενός βασικού καταλύτη στο ιδεολόγημα της ισλαμοαριστεράς).
Ο Κάρλος, ένθερμος υποστηρικτής της ισλαμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα δήλωσε «βαθιά ανακούφιση βλέποντας τις ηρωικές επιχειρήσεις αυτοθυσίας της 11ης Σεπτεμβρίου 2001» τιμώντας τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και αποκαλώντας τον «ένα ζωντανό μάρτυρα, έναν αγνό του Ισλάμ».
Για τον Κάρλος, ο αντιιμπεριαλισμός είναι το βασικό κίνητρο το οποίο μπορεί να αιτιολογεί όλες τις ιδεολογικές συγκλίσεις. Όσοι μάχονται τους εχθρούς της ανθρωπότητας δηλαδή τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό, τους συμμάχους τους και τους πράκτορές τους θεωρούνται «σύντροφοί» του.
Τον Οκτώβριο του 1994, ο Κρις Αρμάν, ένα από τα ηγετικά στελέχη του τροτσκιστικού κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας δημοσίευσε ένα μακροσκελές άρθρο με τίτλο «Ο Προφήτης και το προλεταριάτο» στο οποίο τίθεται το θεωρητικό υπόβαθρο μιας συμμαχίας ανάμεσα στην άκρα αριστερά και σε διάφορα μαχητικά κινήματα του Ισλάμ με σταθερό φόντο πάντοτε τον αντικαπιταλισμό και τον αντιρατσισμό.
Η ιδέα που προτείνει ο Αρμάν είναι ότι οι μετανάστες που προέρχονται από χώρες του Ισλάμ και αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς στο ευρωπαϊκό έδαφος είναι μία σημαντική πληθυσμιακή μειονότητα που υφίσταται φυλετικές διακρίσεις, διακατέχεται από αισθήματα δυσαρέσκειας και έντονης αντίθεσης που φτάνει συχνά στο μίσος για τη Δύση και τον πολιτισμό της και ότι αυτή η αντίθεση θα μπορούσε να βρει ένα κοινό έδαφος και να συμμαχήσει με την αντικαπιταλιστική άκρα αριστερά, η οποία έχει μία συνολική πολιτική και ιδεολογική άρνηση της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Δύσης.
Για το Ισλάμ αυτή η άρνηση υπάρχει εκ φύσεως επειδή θεωρεί τους δυτικούς χριστιανικούς πληθυσμούς «άπιστους» και συγχρόνως σε πολιτικό επίπεδο αποικιοκράτες, εκμεταλλευτές που κυριάρχησαν ή ακόμη κυριαρχούν πολιτικά και οικονομικά στις χώρες τους.
Οι Βρετανοί τροτσκιστές και διάφοροι άλλοι μαρξιστές οι οποίοι ήταν μειοψηφία στον ευρύτερο αριστερό χώρο της Μ. Βρετανίας, μαζί με μια ριζοσπαστικοποιημενη ισλαμική μειονότητα, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο προλεταριάτο, ελλείψει ντόπιου. (Αγνοώντας ή παραβλέποντας ότι η ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ διενεργείται κυρίως μέσω της θρησκείας τους και όχι του μαρξισμού).
Ένα προλεταριάτο που θα μπορούσε να ενωθεί με το ευρωπαϊκό που ψυχορραγεί, και αυτό το ελάχιστο που υπάρχει δεν συγκινείται πια από τον μαρξισμό στον οποίο έχει γυρίσει προ πολλού την πλάτη αλλά προτιμά να φλερτάρει και να ψηφίζει την εθνικιστική ακροδεξιά. (Μια πραγματικότητα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες, στη Γαλλία είναι γνωστό ότι οι πρώην ψηφοφόροι του κομμουνιστικού κόμματος ψηφίζουν Λεπέν).
Χωρίς να έχει κάποιο σημαντικό αντίκτυπο στο πολιτικό σκηνικό της Μεγάλης Βρετανίας η ιδέα του Κρις Αρμάν πέρασε στην ηπειρωτική Ευρώπη, με πρώτη τη Γαλλία στις αρχές του 2000.
Οι περισσότεροι μαρξιστές δεν ενδιαφέρονται βέβαια για την θρησκευτική πλευρά του Ισλάμ, στην πλειονότητά τους δηλώνουν άθεοι (άθεος: μία άστοχη λέξη με ένα στερητικό άλφα μπροστά από κάτι που δεν υπάρχει, προτιμώ το αγνωστικιστής).
Ενδιαφέρονται όμως για άλλα χαρακτηριστικά του μετανάστη του Ισλάμ. Ότι είναι μειονότητα, νοιώθει θύμα λόγω ρατσισμού, καταπιεσμένος λόγω αποικιοκρατίας, φτωχός κλπ., απαραίτητα προσόντα – κατά την μαρξιστική θεωρία – για μία προλεταριακή μάζα έτοιμη για εξέγερση ενάντια στην πηγή όλων των κακών, την Δύση, της οποίας φθονούν τον πολιτισμό (άσχετα αν όλοι κατασκοτώνονται να έρθουν στην Ευρώπη) και επιπλέον είναι και χριστιανική. Το αν είναι καπιταλιστική δεν τους ενδιαφέρει και τόσο· είναι πολύ πιο χαμηλά στην διαβάθμιση της έχθρας τους ενάντια στον δυτικό κόσμο.
Είναι κάτι που δεν μπορούν να πιάσουν τα ραντάρ της μαρξιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Προσπαθούν να συμμαχήσουν και να προσεταιριστούν μάζες για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς και δεν κατανοούν ότι άλλα πρεσβεύει ο ένας και άλλα ο άλλος.
Το σχήμα εξάλλου είναι εξαρχής οξύμωρο. Έχουμε συμμαχία άθεων και φανατικών θρησκευόμενων που έχουν την θρησκεία τους υπέρτατο νόμο και πολιτικό οδηγό.
Είναι παράδοξο γιατί οι ακραίοι αριστεροί που διακατέχονται από έντονα αντικληρικά αισθήματα την ίδια στιγμή δουλεύουν συνειδητά ή ασυνείδητα για την ισλαμιστική ιδεολογία, παίζοντας έτσι τέλεια τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» για μία υπόθεση που δεν έχει σχέση με την ιδεολογία της αριστεράς, κάνοντας φιλίες και συμμαχίες με όσους θεωρεί ότι είναι θύματα και καταπιεσμένοι, ξεχνώντας ότι οι κοινωνικές της ευαισθησίες στηρίζονται σε κοινωνικό-πολιτικά και οικονομικά ζητήματα και όχι στην θρησκεία. Όσο πιο έντονο είναι το μίσος ενάντια στην Δύση και τον πολιτισμό της, τόσο λιγότερο προσέχουμε με ποιον κάνουμε συμμαχίες στην λογική του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» αλλά αυτό το ρητό οδηγεί πάντοτε σε αδιέξοδα.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτού του είδους οι συμμαχίες τρέφουν τον μελλοντικό τύραννο που θα γίνει κάποια στιγμή ο δικός τους δυνάστης.
Αν οι ισλαμιστές – υποτίθεται – πετύχαιναν το στόχο τους, δηλαδή την δική τους κυριαρχία στην Δύση, αυτό θα παρέσυρε στην καταστροφή και την αφάνιση όλων των στοιχείων της, και ένα από αυτά είναι και η ίδια η αριστερά.
Δεν έχουν καταλάβει ότι το Ισλάμ έχει την δική του ατζέντα και σκασίλα του για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Ό,τι άλλο είναι να υποστηρίζεις τους αδύνατους κι άλλο να βασίζεσαι επάνω τους.
Ότι αν ηττηθεί η καπιταλιστική Δύση ένα από τα δύο συνθετικά της λέξης «ισλαμοαριστερά» είναι καταδικασμένο να αφανιστεί και καταλαβαίνουμε καλά ποιο θα είναι αυτό. Ο δυτικός ορθολογιστικός πλουραλιστικός πολιτισμός, η αστική κοινοβουλευτική Δημοκρατία δίνει το χώρο στην ελευθερία έκφρασης και της ύπαρξης της διαφορετικότητας· το Ισλάμ όχι. Δεν τους κόβει να κοιτάξουν λίγο προς το Ιράν και το Αφγανιστάν; Δεν θυμούνται τι έπαθαν οι κομμουνιστές από τον Χομεϊνί;
Όταν αγνοούμε την ιστορία βοηθάμε στην επανάληψη της.
Ο Γάλλος φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός, Πιερ Αντρέ Ταγκίεφ ήταν ο πρώτος που ανέλυσε διεξοδικά το φαινόμενο της ισλαμοαριστεράς εισάγοντας τον όρο στο δημόσιο λόγο της Γαλλίας.
Στο βιβλίο του «Les liaisons dangereuses: islamo-nazisme, islamo-gauchisme» (ΣτΜ. «Οι επικίνδυνες σχέσεις: ισλαμο-ναζισμός, ισλαμο-αριστερά») παρουσιάζει όλη την εξέλιξη, τις μετατροπές και τις διάφορες παραλλαγές και πτυχές της ισλαμοαριστεράς.
Ο Ταγκιεφ, ένας από τους πιο έγκριτους ιστορικούς στον ευρωπαϊκό χώρο, περιγράφει την ισλαμοποίηση της παλαιστινιακής υπόθεσης και τους μύθους της ισλαμιστικής προπαγάνδας.
Ένας από τους βασικότερους είναι αυτός του μουσουλμάνου-θύματος και της Ισλαμοφοβίας, η οποία μεταφέρεται και διαδίδεται από τα δυτικά έθνη και το Ισραήλ. Από το μουσουλμάνο-θύμα στον παλαιστίνιο-θύμα το βήμα γίνεται εύκολα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Παλαιστινιακό ζήτημα, αντί να περιοριστεί σε ένα εθνικό κίνημα όπως οποιοδήποτε άλλο, έχει εξισλαμιστεί για να μεταμορφωθεί στο αίτιον των αιτίων. Έγινε το βασικό ζήτημα του αραβικού κόσμου και μια οικουμενική υπόθεση για την επαναστατική άκρα αριστερά (μαρξιστές αντιαποικιοκράτες, αντιπαγκοσμιοποιητές κλπ.)· ένα αίτιο που δικαιολογεί την Τζιχάντ και την τρομοκρατία.
Δεδομένου ότι ο σιωνισμός θεωρείται από τους αντισιωνιστές σαν μία μορφή ρατσισμού και αποικιοκρατίας, η υπεράσπιση της παλαιστινιακής υπόθεσης εντάσσεται σταθερά στους στόχους των αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων.
Σύμφωνα με τον Αντρέ Ταγκίεφ, οι θέσεις των αριστερών διανοούμενων προέρχονται από ένα μικρό αριθμό σύγχρονων μυθολογιών κατασκευασμένων με βάση ψευδείς ή αμφίβολες ακόμη και παραληρηματικές ιδέες, μία από αυτές είναι ότι η ισλαμοφοβία αντικατέστησε τον αντισημιτισμό στις δυτικό ευρωπαϊκές χώρες.
Συσχετικά, η μνήμη της «Νάκμπα» (της «καταστροφής» για το παλαιστινιακό λαό, μετά την ήττα και την εξορία 700.000 παλαιστινίων στον πρώτο πόλεμο του 1948 με το Ισραήλ) καλλιεργείται για να σχετικοποιηθεί η μνήμη του εβραϊκού ολοκαυτώματος.
Σύμφωνα με την ισλαμιστική προπαγάνδα, η ισλαμοφοβία είναι η κύρια αιτία του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, βλέπε τρομοκρατία. Οι τζιχαντιστές που σκοτώνουν Εβραίους και «άπιστους» στην Ευρώπη, και όχι μόνο, (σχεδόν 300 θύματα – αθώοι πολίτες στην Γαλλία την τελευταία δεκαετία) το κάνουν γιατί είναι αυτοί οι ίδιοι τα θύματα, οι στιγματισμένοι, οι αποκλεισμένοι που υφίστανται διακρίσεις από την Δυτική κοινωνία άρα δικαιολογημένα εξεγείρονται. Κάνουν αντίσταση. Εν ολίγοις, θα πρέπει να τους συμπονούμε και να τους κατανοούμε. Είναι μεν τρομοκράτες, αλλά παρασυρμένοι από την δίκαιη οργή τους, απλά κάνουν και κάποιες μικρές γκάφες που είναι αναπόφευκτες· οι περιστάσεις τους δίνουν πολλά ελαφρυντικά.
Όλα αυτά με φόντο την παγκόσμια «σιωνιστική συνωμοσία», «αμερικανό-σιωνιστική» ή «δυτικό-σιωνιστική» η οποία εξηγεί όλες τις δυστυχίες των Αράβων και των μουσουλμάνων.
(Συνιστώ το συγκεκριμένο βιβλίο του Ταγκίεφ, αγνοώ όμως αν είναι μεταφρασμένο στα Ελληνικά).
Σαν επίλογο θα σταθώ στην εσκεμμένη σύγχυση που διατηρούν οι ισλαμοαριστεροί μεταξύ κριτικής και απόρριψης του ισλαμισμού ακόμη και στις ακραίες του μορφές της Τζιχάντ και της τρομοκρατίας.
Ήταν ενδεικτική η αντίδραση της άκρας αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη, και την Ελλάδα μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου με θύματα 1400 αθώους, αμάχους πολίτες, γυναικόπαιδα, νέους που διασκέδαζαν.
Ακόμη και σε μία τέτοια συγκυρία δεν μπορούσαν να βγουν από την σύγχυση τους και να καταδικάσουν μία τέτοια ενέργεια σαν τρομοκρατική. Ο φανατισμός τυφλώνει. Δεν κατάλαβαν ακόμη ότι η τρομοκρατία δεν είναι ο δρών, ο πράττων, αλλά μια μέθοδος. Θεωρώντας ότι κάνεις αντίσταση, εάν συνειδητά σκοτώνεις και μάλιστα μ´ αυτό τον τρόπο γυναίκες και παιδιά, είσαι απλά ένας τρομοκράτης. Αντίσταση θα ήταν εάν οι 1400 νεκροί ήταν στρατιώτες του Ισραήλ, όχι άμαχοι πολίτες. Είναι αυτονόητο.
Δυστυχώς όχι για την ισλαμοαριστερά, η οποία πάσχει ανάμεσα σε άλλα και από έλλειψη διανοητικής εντιμότητας.
*Φωτογραφία εξωφύλλου: pinterest