“Μόνο ένας τόσο εκλεπτυσμένος λαός θα μπορούσε να τα κάνει τόσο χάλια”. Πρόκειται για μια αγαπημένη ρήση των Βραζιλιάνων για τους υπερόπτες, όπως τους θεωρούν, γείτονές τους, τους Αργεντινούς. Και ίσως να μην έχουν και πολύ άδικο. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής, θα καταλήξει πάνω κάτω στο ίδιο συμπέρασμα.
Πριν από εκατό περίπου χρόνια, Αργεντινή συγκαταλέγονταν στις δέκα πλουσιότερες χώρες του κόσμου, αφήνοντας πίσω τις αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, όπως την Γαλλία και την Ιταλία! Η τεχνολογική πρόοδος και η βελτίωση των θαλάσσιων μεταφορών συνέβαλαν στο οικονομικό θαύμα αυτής της χώρας της Λατινικής Αμερικής, το οποίο βασίστηκε καταρχάς στην εξωστρέφεια και τον πρωτογενή πλούτο της.
Σήμερα όμως η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Η ανικανότητα της να διαφοροποιηθεί και να προσαρμοστεί σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, η άδικη κοινωνική διαστρωμάτωση, το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, μια σειρά διαδοχικών πραξικοπημάτων και οι αλλοπρόσαλλες οικονομικές πολιτικές της δημοκρατικής περιόδου των τελευταίων τριάντα περίπου ετών είχαν ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση της.
Από το 2000 έως σήμερα έχει πτωχεύσει 3 φορές αδυνατώντας επανειλημμένα να αποπληρώσει τους διεθνείς δανειστές της. Την τελευταία διετία, μια άνευ προηγουμένου ξηρασία, έχει πλήξει τον αγροτικό της τομέα και η ούτως ή άλλως, εύθραυστη οικονομίας της έχει βυθιστεί σε ύφεση, ενώ ο πληθωρισμός τον Οκτώβριο, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2022 ανήλθε σε 135,7%. Τέσσερις στους δέκα κατοίκους της Αργεντινής ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ποσοστό διπλάσιο σε σχέση με το όχι και τόσο μακρινό 2017. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών, η αξία του νομίσματος της έναντι του δολαρίου έχει χάσει σχεδόν το 90% της αξίας του, μηδενίζοντας ουσιαστικά την αγοραστική δύναμη των Αργεντινών. Τα επίπεδα κρατικής διαφθοράς απερίγραπτα: Το βίντεο της πρώην υπουργού δημοσίων έργων της προέδρου Cristina Kirchner να κρύβει 9 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά πίσω από τους τοίχους ενός μοναστηριού (!) είναι δύσκολο να εξαφανιστεί από τη μνήμη όσον το έχουν δει.
Μέσα σε αυτό το οικονομικό κλίμα, διεξήχθη στις 19 Νοεμβρίου ο δεύτερος γύρος των εκλογών για την ανάδειξη του νέου προέδρου της χώρας. Νικητής του πρώτου γύρου ήταν με ποσοστό 35,9% ο Sergio Massa, ενώ τη δεύτερη θέση κατέλαβε με ποσοστό 30% ο ηγέτης του κόμματος La Libertad Avanza (Η Ελευθερία Προχωρά), Javier Milei. Και ενώ όλα έδειχναν πως ο Περονιστής υπουργός οικονομικών θα διαδέχονταν τον Alberto Fernandez, η Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2023 βρήκε πολλούς αναλυτές και αρκετούς Αργεντινούς να προσπαθούν να χωνέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα της προηγούμενης βραδιάς. Νέος πρόεδρος της 2ης μεγαλύτερης οικονομίας της Λατινικής Αμερικής θα είναι από τις 10 Δεκεμβρίου ο Javier Milei. Η είδηση προκάλεσε σαστιμάρα σε αρκετούς, μεγάλη χαρά όμως στις κεφαλαιαγορές. Στη Νέα Υόρκη, οι τιμές των μετοχών και των ομολόγων της Αργεντινής αυξήθηκαν απότομα, με την αξία της YPF, της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου που ανήκει κατά πλειοψηφία στο κράτος, να κλείνει με αύξηση 40%. “Αυτή είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή”, δήλωσε στο Bloomberg ο Jorge Piedrahita, ιδρυτής της Gear Capital Management και οι αγορές φαίνεται να το προεξοφλούν.
Γιατί όμως όλη αυτή η αναστάτωση; Προς τι τόσος σαματάς και σε κάθε περίπτωση, ποιος είναι αυτός ο Milei; Οι αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης τον παρουσιάζουν σαν πραγματική “περίπτωση” και η αλήθεια είναι πως ένα δίκιο το έχουν. Σε αυτό συνέβαλε προφανώς το γεγονός, ότι ο 53χρονος οικονομολόγος δεν έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό εξαιτίας της επαγγελματικής του ιδιότητας, αλλά κυρίως λόγω της συμμετοχής του σε μια νυχτερινή τηλεοπτική εκπομπή, ενώ συνέβαλε και το γεγονός ότι παρουσιάζει τον εαυτό του σαν γκουρού του ταντρικού σεξ, αλλά και ως συνομιλητή του νεκρού του σκύλου Κόναν, τον οποίο όμως κλωνοποίησε τετράκις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τουλάχιστον αυτή τη φορά χάρισε στους κλώνους του Κόναν ονόματα οικονομολόγων: Milton (Friedman), Robert και Lucas (Robert Lucas) και Murray (Rothbard). Όσοι από εσάς μικροί αντί να συλλέγετε αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών, συλλέγατε κάρτες οικονομολόγων, θα έχετε ήδη καταλάβει ότι οι προαναφερθέντες κύριοι ανήκουν στη φιλελεύθερη οικονομική σκέψη και την περιβόητη Σχολή του Σικάγου (οι δύο πρώτοι), που τόσο πολύ έχουν αγαπήσει κατά περιόδους στην Λατινική Αμερική.
Η προεκλογική του εκστρατεία αποτέλεσε ένα διαρκές “κατηγορώ” του πολιτικού κατεστημένου της Αργεντινής, που ευθύνεται για τα οικονομικά δεινά της χώρας τα τελευταία 30 και υποσχέθηκε να “τινάξει τα πράγματα στον αέρα”. Αν και κατεύθυνε το μεγαλύτερο μέρος των πυρών του στα κεντροαριστερά “περονιστικά” κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία τα τελευταία είκοσι χρόνια, επέκρινε επίσης την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Mauricio Macri, η οποία ήταν στην εξουσία από το 2015 έως το 2019, επειδή δεν ήταν αρκετά συντηρητική ως προς την οικονομική της πολιτική.
Ο ίδιος κατόρθωσε να διασπάσει την ηγεμονία των δύο κορυφαίων παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς – των Περονιστών που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της Αργεντινής από τη δεκαετία του 1940 – και της κύριας δεξιάς αντιπολίτευσης, του συντηρητικού μπλοκ “Μαζί για την Αλλαγή”, υποσχόμενος μείωση των κρατικών δαπανών, μείωση των φόρων, λιγότερο κρατικό παρεμβατισμό, αντικατάσταση του πέσο με το αμερικανικό δολάριο και κατάργηση της Κεντρικής Τράπεζας. “Σήμερα σηματοδοτείται το τέλος της παρακμής στην Αργεντινή”, δήλωσε αμέσως μετά τη νίκη του. (Εμένα τώρα αυτές οι μεγαλοστομίες μου φέρνουν στο νου άλλους, πιο οικείους, αλλά επώδυνους συνειρμούς).
Είναι πολλοί αυτοί που συγκρίνουν τον Milei με τον Donald Trump, ως δεξιό λαϊκιστή με αυταρχικές συμπάθειες (να αναφέρω ότι ο νεοεκλεγής Αργεντίνος πρόεδρος έχει υποβαθμίσει τα εγκλήματα της στρατιωτικής δικτατορίας που δολοφόνησε χιλιάδες Αργεντινούς μεταξύ 1976 και 1983, και έχει υπάρξει επίσης επί μακρόν σύμβουλος του Antonio Bussi, του στρατηγού που υπηρέτησε ως κυβερνήτης της επαρχίας Τουκουμάν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας της Αργεντινής). Είναι ένας κλασικός αυταρχικός λαϊκιστής που τυγχάνει να είναι δεξιός μόνο και μόνο επειδή το κυβερνών κόμμα είναι αριστερό. Όσον αφορά όμως τη θεώρηση της οικονομικής πολιτικής, η σύγκλιση είναι αδύνατη. Αν και οι δύο αυτοαποκαλούνται οικονομικοί εθνικιστές, ο Αργεντινός δεν έχει χρόνο για τον προστατευτισμό που ασπάζεται ο Trump ή για να υποδείξει στις βιομηχανίες πού θα χτίσουν τα εργοστάσιά τους. Ο Milei επιπλέον, περιγράφεται συχνά ως φιλελεύθερος, αλλά και αυτό είναι λάθος. Οι φιλελεύθεροι δίνουν συνήθως προτεραιότητα στο δικαίωμα επιλογής των ανθρώπων και είναι κατά των αμβλώσεων και της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
Οι πνευματικές εμπνεύσεις για τον σκληροπυρηνικό οικονομικό φιλελευθερισμό του Milei περιλαμβάνουν τους Milton Friedman και Robert Lucas, δύο επιφανείς οικονομολόγους του Πανεπιστημίου του Σικάγο, και τον Murray Rothbard, έναν λιγότερο διάσημο Νεοϋορκέζο που βοήθησε στην εισαγωγή της αυστριακής σχολής οικονομικών της ελεύθερης αγοράς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή του στον Economist τον Σεπτέμβριο, ο Milei θυμήθηκε πώς διάβαζε ένα άρθρο του Rothbard, που τον μετέτρεψε σε “αναρχοκαπιταλιστή”, κάποιον που πιστεύει ότι η οικονομία πρέπει να οργανωθεί αποκλειστικά με βάση τα ιδιωτικά συμφέροντα και πάνω σε ιδιωτικές συμβάσεις και ότι το κράτος πρόνοιας είναι “ο εχθρός”. Έτσι, σε πρακτικούς όρους, είναι ένας “μιναρχικός”. (Ο μιναρχισμός είναι, στην πολιτική φιλοσοφία, ένα ρεύμα σκέψης που προτείνει ότι το μέγεθος, ο ρόλος και η επιρροή του κράτους σε μια κοινωνία πρέπει να είναι το ελάχιστο. Ο μιναρχισμός, λοιπόν, υπερασπίζεται ένα μοντέλο στο οποίο το κράτος περιορίζεται στην προστασία της εδαφικής ακεραιότητας, του εδάφους. Δηλαδή, ένα κράτος του οποίου οι μόνες λειτουργίες είναι να παρέχει στους πολίτες του την υπεράσπιση και τα δικαστήρια, προστατεύοντάς τους από κάθε ενδεχόμενη παραβίαση της ελευθερίας από τρίτους). Στον ιστορικό και γεωγραφικό χώρο της Λατινικής Αμερικής, είναι ο κληρονόμος των Chicago Boys του στρατηγού Pinochet, οι οποίοι απελευθέρωσαν την οικονομία της Χιλής κατά τη δεκαετία του 1970 και του ογδόντα με το όπλο, και του Domingo Cavallo, του νεοφιλελεύθερου Αργεντινού υπουργού Οικονομίας που δέσμευσε το πέσο στο δολάριο τη δεκαετία του ’90. Ωστόσο, είναι ένα πράγμα να υποστηρίζεις ριζοσπαστικές ιδέες ως οικονομικός σχολιαστής ή ως υποψήφιος διαμαρτυρίας και άλλο πράγμα η εφαρμογή τους, ειδικά σε μια χώρα τόσο διχασμένη με ένα λαό τόσο ταλαιπωρημένο όπως η Αργεντινή.
Τα εμπόδια που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Milei δεν είναι και λίγα. Έχοντας αποκλείσει το ενδεχόμενο να εφαρμόσει τις πολιτικές του με προεδρικό διάταγμα, θα πρέπει να τις περάσει από το διπλό νομοθετικό σώμα: Βουλή και Γερουσία, όπου κυριαρχούν τα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Ακόμη και αν το κόμμα του Mauricio Macri, υποστήριζε τις προτάσεις του νέου προέδρου στη Βουλή, θα έπρεπε να κερδίσει ορισμένους από τους Περονιστές στη Γερουσία. Αυτό φαίνεται μάλλον απίθανο. Δεδομένων λοιπόν αυτών των πολιτικών πραγματικοτήτων, ο Milei μπορεί να δυσκολευτεί να προωθήσει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που έχει ζητήσει, οι οποίες περιλαμβάνουν περικοπές συντάξεων και προγραμμάτων κατά της φτώχειας. Υπάρχουν επίσης σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την κύρια πρόταση της οικονομικής του πολιτικής: τη “δολαριοποίηση”. Το διανοητικό επιχείρημά του για αυτό είναι ξεκάθαρο. Ισχυρίζεται ότι η κύρια αιτία των προβλημάτων πληθωρισμού της Αργεντινής είναι το γεγονός ότι οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, όταν αντιμετωπίζουν οικονομικές προκλήσεις, καταφεύγουν συστηματικά στο τυπογραφείο. Η κατάργηση της Κεντρικής Τράπεζας της Αργεντινής και η καθιέρωση του αμερικανικού δολαρίου ως το μόνο νόμιμο νόμισμα θα περιόριζε τον πληθωρισμό και θα ανάγκαζε την κυβέρνηση να ισοσκελίσει τα βιβλία της, λέει. Τρεις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, ο Ισημερινός, το Ελ Σαλβαδόρ και ο Παναμάς, έχουν δολαριοποιήσει τις οικονομίες τους, αλλά μιλάμε για πολύ μικρότερα μεγέθη οικονομιών.
Ο Milei επισημαίνει την εμπειρία της Αργεντινής στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ο Cavallo, που υπηρετούσε υπό τον πρόεδρο Carlos Menem, ανταποκρίθηκε στον υπερπληθωρισμό κάνοντας το πέσο πλήρως μετατρέψιμο σε δολάριο. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο πληθωρισμός μειώθηκε από κάτι από περισσότερο από χίλια τοις εκατό σε λιγότερο από είκοσι τοις εκατό. Η μόνη κριτική του Milei για την πολιτική μετατρεψιμότητα του Cavallo είναι ότι διατήρησε το πέσο ως εθνικό νόμισμα και επομένως θα μπορούσε να επανέλθει σε ελεύθερη διακύμανση της ισοτιμίας του, κάτι που συνέβη το 2002.
Υπάρχουν πολλά πιθανά προβλήματα με την πρόταση του Milei, ξεκινώντας με δύο πολύ βασικά: πρώτον, ΗΠΑ και Αργεντινή σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν μια Βέλτιστη Νομισματική Ζώνη και δεύτερον, αυτή τη στιγμή, η Αργεντινή δεν έχει τα δολάρια ή οποιαδήποτε άλλα συναλλαγματικά διαθέσιμα που χρειαζόταν για να δολαριοποιήσει την οικονομία της. Τα καθαρά συναλλαγματικά αποθέματα στην Κεντρική Τράπεζα της χώρας είναι αρνητικά, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (σχεδόν 7 δις δολάρια), πράγμα που σημαίνει ότι χρωστάει περισσότερα χρήματα σε ξένα νομίσματα από όσα διαθέτει. “Το να κάνεις δολάρια χωρίς δολάρια είναι σαν να θέλεις όλος ο πληθυσμός να φοράει αθλητικά παπούτσια Nike, παρόλο που δεν τα φτιάχνεις και δεν έχεις τους πόρους να αγοράσεις”, ανέφερε πριν από μερικούς μήνες στον Bloomberg ο Alejandro Werner, πρώην ανώτερος αξιωματούχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. “Είναι απλά αδύνατο.”
Ο Emilio Ocampo, οικονομολόγος, ιστορικός και σύμβουλος του Milei, υποστηρίζει ότι η έλλειψη δολαρίου είναι περισσότερο εμφανής παρά πραγματική. “Οι Αργεντινοί έχουν περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια κρυμμένα σε χρηματοκιβώτια, στις τράπεζες ή στο σπίτι “κάτω από το στρώμα”, έγραψε πρόσφατα ο Ocampo. “Αυτό σημαίνει αυθόρμητη δολαριοποίηση”. Ακόμη κι αν αυτό το νούμερο είναι πραγματικό, σχεδόν όλοι οι ειδικοί πιστεύουν ότι, για να λειτουργήσει το σχέδιό του, η κυβέρνηση του Milei θα χρειαστεί να δανειστεί ένα μεγάλο ποσό δολαρίων από το εξωτερικό. Ο Milei, επίσης, έχει αναγνωρίσει το δίλημμα: “Αν κάποιος έρθει και μου δώσει τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά, μπορώ να το λύσω σε μια μέρα” είπε στη συνέντευξη του Economist. “Αν δεν μου δώσουν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια μετρητά, δεν θα το λύσω σε μια μέρα”.
Πού θα μπορούσε όμως ο Milei να βρει τα δολάρια που χρειάζεται; Η Αργεντινή οφείλει ήδη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο περισσότερα από σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια, τα περισσότερα από τα οποία χορηγήθηκαν κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του Macri. Ως αποτέλεσμα, το να πείσει τον δανειστή με έδρα την Ουάσιγκτον να χρηματοδοτήσει το σχέδιο δολαριοποίησης φαίνεται μακρινός στόχος, στην καλύτερη περίπτωση. Τα τελευταία χρόνια, η Κίνα προμήθευσε επίσης πολύ σκληρό νόμισμα στην Αργεντινή, αλλά ο Milei είναι δηλωμένος ένθερμος αντικομουνιστής. Θέλει να ευθυγραμμίσει την Αργεντινή με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Ακόμα κι αν η δολαριοποίηση αποδειχτεί εφικτή, θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφική με την πάροδο του χρόνου. Στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, όταν η δέσμευση του δολαρίου του Cavallo ήταν ακόμα σε ισχύ, μια αύξηση της αξίας του δολαρίου και επομένως του πέσο, συνέβαλε στο να γίνουν οι εξαγωγές της Αργεντινής μη ανταγωνιστικές στις παγκόσμιες αγορές. Η οικονομία βυθίστηκε σε βαθιά ύφεση και το κεφάλαιο άρχισε να φεύγει από τη χώρα. Παρά την επιστροφή του Cavallo στα καθήκοντά του το 2001, η φυγή κεφαλαίων επιταχύνθηκε και τελικά διέταξε τις τράπεζες να περιορίσουν τις αναλήψεις μετρητών. Τον Δεκέμβριο του 2001 ξέσπασαν ταραχές στο Μπουένος Άιρες και σε άλλες πόλεις. Ο Cavallo την κοπάνησε. Το ίδιο έκανε και ο Πρόεδρος, Fernando de la Rúa. Λίγο μετά από αυτό, η Αργεντινή αθέτησε τα χρέη της και τελικά εγκατέλειψε την πολιτική του σκληρού νομίσματος μέσω της πρόσδεσης στο δολάριο.
Πρόκειται για ένα σκληρό μάθημα νομισματικής πολιτικής που πήραν πολλές δυτικές κυβερνήσεις τις δεκαετίες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν επέμειναν στην αποκατάσταση του κανόνα του χρυσού του δέκατου ένατου αιώνα. Τα άκαμπτα νομισματικά καθεστώτα, αν και μπορούν να παρέχουν μια αποτελεσματική αντιπληθωριστική άγκυρα, στερούν από τις χώρες την ικανότητα να ανταποκρίνονται σε οικονομικούς κραδασμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Επίσης, με την κατάργηση της Κεντρικής Τράπεζας, η πλήρης δολαριοποίηση θα στερούσε από την Αργεντινή έναν δανειστή έσχατης ανάγκης, γεγονός που θα έκανε το χρηματοπιστωτικό της σύστημα ακόμη πιο εύθραυστο.
“Η δολαριοποίηση είναι μια δυνητικά επικίνδυνη στρατηγική, χωρίς έξοδο”, έγραψε ο Mark Sobel, πρώην ανώτερος αξιωματούχος στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε ένα άρθρο σχετικά με τις προτάσεις του Milei. “Θα μπορούσε να προκαλέσει μια τεράστια συστολή και συντριβή, ενώ εκτρέπει την προσοχή από τη σκληρή δουλειά για τη διόρθωση της οικονομίας”. Ο Mark Weisbrot, ειδικός στη Λατινική Αμερική στο Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας με έδρα την Ουάσιγκτον, μια προοδευτική δεξαμενή σκέψης, έγραψε ότι, παρόλο που η Αργεντινή αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, “μια τρελή, οικονομικά αυτοκτονική προσέγγιση θα έκανε τα πράγματα χειρότερα, και όπως έχει βιώσει η Αργεντινή, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα”.
Πολλοί “αρχάριοι” πρόεδροι και φιλόδοξοι “Ηγέτες”, από τον Andrés Manuel López Obrador στο Μεξικό και τον Pedro Castillo στο Περού, μέχρι τον Gustavo Petro στην Κολομβία και τον Gabriel Boric στη Χιλή, κέρδισαν διαμαρτυρόμενοι εναντίον της “ολιγαρχίας” και εκείνων που ήταν “ανέκαθεν ισχυροί”. Αυτό ακριβώς κάνει σήμερα ο Milei, όταν δηλώνει ότι “ήρθε η ώρα να φύγουν” και ορκίζεται να απαλλαγεί από την “άρχουσα κάστα” δίνοντάς τους “μια καλή κλωτσιά στον κώλο”. Αυτά όμως είναι απλά συνθήματα, που μπορεί μεν να εξάπτουν τον ενθουσιασμό του λαού, δεν γεμίζουν όμως το πιάτο του και όσο γρήγορα και ανέξοδα φουσκώνουν τα μυαλά, τόσο γρήγορα και επώδυνα ξεφουσκώνουν και τη θέση του κοπανιστού αέρα παίρνει η οργή και η αγανάκτηση… Παρεμπιπτόντως, αυτά τα δύο αδέρφια, ποτέ δεν υπήρξαν καλοί σύμβουλοι κανενός.
Καλή τύχη Αργεντινή. Θα σε παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον…