Η Ευαγγελία Κολύρα είναι χορογράφος και χορεύτρια ή μήπως μια performer; Άλλωστε, τι ακριβώς είναι χορογραφία και χορός σήμερα;
Για ένα πολυπράγμων και με ιδιαίτερη ευφυΐα και φαντασία άτομο όπως η Ευαγγελία τα όρια είναι ρευστά και συγκεκριμενοποιούνται για κείνη σταθερά πάνω στον άξονα «άνθρωπος». Το ενδιαφέρον της εστιάζει σε performance που υλοποιούνται σε πλαίσια θεατρικών χώρων, site-specific παραστάσεων, ταινιών και εγκαταστάσεων. Το έργο της δε, προσφέρει ένα υλικό κιναισθητικά πλούσιο βιωμάτων αναπάντεχων, χιουμοριστικών και ενίοτε σκοτεινών ή μοχθηρών πλευρών στην ψυχολογία της ανθρώπινης εμπειρίας.
Η Ευαγγελία, που εδώ και χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Την γνωρίζω από μωρό μια και κυκλοφορούσε μόνιμα στη σχολή χορού της μητέρας στην οποία πήγαινα επί σειρά ετών. Ήταν ένα πολύ ευγενικό και λεπτεπίλεπτο κορίτσι που εξελίχθηκε σε μια δυναμική και ιδιαίτερα ταλαντούχα γυναίκα.
Όταν την είδα για πρώτη φόρα να παρουσιάζει τη δουλειά, για την οποία είχα ακούσει τόσο πολλά, πριν από λίγες μέρες στην παράστασή της “Code Bend Time” στο πλαίσιο του φεστιβάλ 9ου Μύλος Παραστατικών Τεχνών, ένιωσα θαυμασμό. Γιατί η performance της ήταν αναπάντεχη· είχε έμπνευση, χιούμορ, αιφνιδιασμό. Μια καλλιτεχνική οπτική την οποία παρουσίασε για πρώτη φορά στην πόλη της, αν και έχει συνεργαστεί με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στο παρελθόν. Όπως λέει και η ίδια «έχω ταξιδέψει για να παρουσιάσω τη δουλειά μου στην Ευρώπη, και έφτασα 36 χρονών για να παίξω στην πόλη μου…».
Μετά από μια τριετία με πανδημία, Brexit και ένα μωρό -το οποίο είχε ενεργή συμμετοχή στην online συζήτησή μας- καθώς έγινε πρόσφατα μητέρα- χορεύει και πάλι και μιλά για αυτά που συνέβησαν, για όσα συμβαίνουν και για όσα θα ήθελε να συμβούν. Μιλά για τον χορό και τον πολιτισμό, εξηγεί την δική της καλλιτεχνική οπτική. Μιλά για το τι την παθιάζει και τι την απωθεί…
Μ’ αρέσει να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου· έτσι τσιγκλάω τον εγκέφαλό μου, όχι απαραίτητα για κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, αλλά για κάτι που εγώ δεν θα το έκανα αν δεν έψαχνα.
…
Ήθελα να σε ρωτήσω… πως το βιώνετε το Brexit και κατά πόσο επηρέασε τις τέχνες, τον πολιτισμό και τα διακαλλιτεχνικά project με άλλες χώρες;
Υπέροχα… έχουν αυξηθεί οι τιμές σε όλα, καθώς η λίρα έχει κατρακυλήσει. Στις τέχνες ειδικά, δεν υπάρχουν χρήματα -αν και δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρχαν και ποτέ. Δεν μπορώ να το αποδώσω σε νούμερα, άλλωστε δεν είμαι ο γνώμονας εγώ και η δουλειά μου.
Αυτό που θα μπορούσα να πω είναι ότι η πανδημία «έκρυψε» το Brexit· δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι πρόβλημα του ενός και τι του άλλου. Το οποίο είναι και λίγο κρίμα… σαν να μην ξέρεις ποιο πρέπει να κατηγορήσεις. Η πανδημία έπεσε ακριβώς πάνω στην αλλαγή του Βrexit, οπότε πραγματικά δεν ξέρεις τι φταίει. Οι οργανισμοί για παράδειγμα ήταν για κάποιο διάστημα έτοιμοι να κλείσουν… φταίει το συνολικό market της χώρας, το ότι δεν υπάρχει ρευστότητα ή η πανδημία; Απολύθηκε πολύς κόσμος· τα πανεπιστήμια απολύουν συνεχώς, έχουν κλείσει τμήματα χορού σε όλη τη χώρα, έχουν μειωθεί στα υπάρχοντα ακόμη τμήματα οι σπουδαστές σχεδόν κατά το ήμισυ. Το όλο σύστημα έχει κατρακυλήσει.
Τώρα, όσον αφορά τις σχέσεις με τις άλλες χώρες, στο χώρο των τεχνών προσπαθούν να τις κρατήσουν με «νύχια και με δόντια» γιατί πολύ απλά δεν γίνεται διαφορετικά να υπάρξει πολιτισμός…
Ας μιλήσουμε λίγο για το τελευταίο σου project το “Code Bend Time” που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Λάρισα στα πλαίσια του 9ου Μύλο Παραστατικών Τεχνών. Πρόκειται για μια παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, σωστά;
Στην αρχή, έγινε εδώ, στο Νότινγκαμ με τον οργανισμό Dance4, όπου για ένα μήνα βρισκόμουν στη γκαλερί “Lace Market Gallery”, 6 ώρες κάθε μέρα δουλεύοντας πάνω στη συγκεκριμένη ιδέα και το κοινό ερχόταν στο χώρο μου. Η ιδέα πρέπει να πω πως υπήρχε στο μυαλό μου, αλλά η τελική της μορφή δημιουργήθηκε καθοδόν με το τρένο πηγαίνοντας στο Νότινγκαμ… ως προς το συμμετοχικό κομμάτι με το κοινό. Αυτό που έψαχνε ο συγκεκριμένος οργανισμός ήταν ένα project που θα ασχολείται με το τι θα πει performance όταν βρίσκεσαι σε performance state· το πώς εξελίσσεται ο καλλιτέχνης που σε συγκεκριμένο χώρο δουλεύει ένα project. Μου πρότειναν αντί να γίνεται η όλη δράση σε ένα studio στο οποίο να έχει πρόσβαση το προσωπικό, να γίνει ανοιχτό στο κοινό σε μία γκαλερί. Ούτως ή άλλως εκείνη την περίοδο, ο εν λόγω οργανισμός ασχολούνταν με projects που αφορούσαν στο να βλέπει το κοινό την διαδικασία παραγωγής ενός έργου. Όταν μου έγινε η πρόταση για το κοινό, ένιωσα πως θα ήταν πολύ βαρετό να έρχεται κόσμος και να με παρακολουθεί να είμαι στο πάτωμα και να κρατάω σημειώσεις… Και έτσι το άλλαξα. Έψαχνα να βρω τη σύνδεση κίνησης με ήχο.
Εκεί ξεκίνησε η ιδέα, αλλά ολοκληρώθηκε όταν πήγε στη Στέγη και αυτήν την παράσταση είδατε και εσείς στη Λάρισα. Και για αυτό λέμε ότι η πρεμιέρα έγινε στη Στέγη το 2018.
Από το 2018 μέχρι τις παραστάσεις στη Λάρισα, πριν από λίγες μέρες, το project ταξίδεψε στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Ισλανδία και αλλού…
Μια παράσταση, όταν έχει σαν δομικό της στοιχείο την αλληλεπίδραση με το κοινό, έχει σημαντικές διαφορές όταν παρουσιάζεται σε διαφορετικές χώρες με διαφορετικές κουλτούρες τόσο ως προς εσένα -αν έχεις αλλάξει σε όλη αυτή τη διαδρομή- όσο και προς το κοινό;
Το κοινό είναι πολύ διαφορετικό και σε κάθε χώρα και κάθε τόπο κάθε χώρας. Στην Αθήνα για παράδειγμα το κοινό ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό της Λάρισας… Το έργο επί της ουσίας αλλάζει ανάλογα με το κοινό. Ισχύει το ο κανόνας του «ότι δίνεις παίρνεις».
Επίσης, το έργο στηρίζεται ιδιαίτερα πάνω στη γλώσσα και έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς η κάθε γλώσσα και το κοινό της κάθε διαφορετικής γλώσσας ανταποκρίνεται. Για παράδειγμα, εγώ δεν μιλάω γερμανικά και όταν πήγαμε στη Γερμανία, οι Γερμανοί ήταν ενθουσιασμένοι με το πώς ακούγανε τους ήχους της γλώσσας τους. Έχει ενδιαφέρον πως μπορείς να επικοινωνήσεις με κόσμο με μία παράσταση που βασίζεται στη γλώσσα χωρίς να μιλάς τη γλώσσα αυτή.
Το κινητικό κομμάτι βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό οπότε υπάρχουν διαφοροποιήσεις από παράσταση σε παράσταση. Αυτό που παραμένει σταθερό με το πέρασμα του χρόνου είναι ο κώδικας που έχω φτιάξει. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού όμως και της αλληλεπίδρασης με το κοινό είναι κάτι δυναμικό, οπότε κάθε φορά το αποτέλεσμα εξαρτάται και από μένα -το πώς εγώ είμαι τη συγκεκριμένη μέρα, αν είναι είμαι ξεκούραστη, χαλαρή…- όσο και από την ανταπόκριση και συμμετοχή του κοινού. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι το διασκεδάζω, ειδικά όταν το κοινό ανταποκρίνεται. Τότε βγαίνουν καινούργια πράγματα που συχνά με εκπλήσσουν γιατί υπάρχει εμβάθυνση στη δραματουργία. Γίνεται πιο ουσιαστικό, τουλάχιστον για μένα. Όταν το κοινό μόνο παρακολουθεί και δεν συμμετέχει, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει το έργο, καθώς το συγκεκριμένο έργο έχει να κάνει με την επικοινωνία.
Υπάρχει κάποιος γρίφος που πρέπει να σπάσει το κοινό; Κάποιος κώδικας που πρέπει να βρει; Κάπως έτσι αισθάνθηκα κατά την παράσταση…
Δεν υπάρχει κώδικας που πρέπει να σπάσει το κοινό. Υπάρχει κώδικας που δημιουργείται μεταξύ του κοινού και εμού. Είναι πολύ ωραίο αυτό που λες ότι υπήρχε κάποιος κώδικας που πρέπει να βρεις, γιατί έτσι το είδες εσύ· αυτός ήταν ο δικός σου τρόπος. Αυτό με ενδιαφέρει άλλωστε να δημιουργηθεί κάτι μεταξύ μας. Γιατί άλλον κώδικα έχω εγώ, άλλον εσύ, ακόμη και όταν μιλάμε· οπότε στο ενδιάμεσο βρίσκεται η επικοινωνία.
Υπάρχει λοιπόν ο κώδικας που έχω εγώ, η κάθε κίνηση αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο ήχο, το οποίο το βρίσκει αρκετά εύκολα το κοινό, και υπάρχει και ο κώδικας που αναπτύσσεται μεταξύ μας που είναι διαφορετικός με το κάθε άτομο και το κοινό σαν σύνολο.
Όλα τα projects που έχεις κάνει έχουν πάντα τα ίδια συνδετικά στοιχεία: κίνηση, αναπνοή, αυτοσχεδιασμός;
Όχι. Αυτή η πρώτη μου δουλειά που είναι έτσι. Αναπνοή είχε το προηγούμενο ακριβώς· ήταν ένα κομμάτι βασισμένο στην αναπνοή. Όταν το επεξεργαζόμασταν, διερευνούσαμε τρόπους σχετικά με το τι γίνεται στο σώμα όταν αλλάξεις την αναπνοή, τι γίνεται στην αναπνοή όταν κάνεις κάτι διαφορετικό με το σώμα, τι γίνεται με την αναπνοή σε σχέση με την ομιλία.
Η δουλειά έχει να κάνει για μένα με την προσωπική ελευθερία, την ισχύ, τη δύναμη· με το τι θα πει να μπορείς να αναπνέεις ελεύθερα. Και το να είσαι ελεύθερος πρακτικά –να μην σκάσεις χωρίς αναπνοή- και το να είσαι ελεύθερος εγκεφαλικά, πνευματικά. Οι δουλειές έχουν κάνουν πολύ με το συμβολισμό, με το τι σημαίνουν οι έννοιες. Ξεκινάω από μια μικρή πληροφορία, ένα μικρό στοιχείο, το οποίο το αναλύω όσο μπορώ. Στο project που αναφερόμαστε τώρα, ήταν η αναπνοή. Από ένα στοιχείο ζωτικής σημασίας, να ψάξουμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε μαζί του. Στο “Code Bent Time” με ενδιέφερε η σημασία της μικρότερης μονάδας λόγου και μιας μόνο κίνησης· μπορούν αυτά τα δύο να δημιουργήσουν κάτι;
Πως μπήκες σε αυτή τη διαδικασία στη δουλεία σου; Στο συγκεκριμένο είδος συνδυασμού το χορού και της κίνησης με performance…
Δεν ξέρω πως το βρήκα όλο αυτό… Θα σου πω τι μου κινεί το ενδιαφέρον.
Γενικά, δεν με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που έχουν κάνει άλλοι, γιατί υπάρχουν ήδη. Ακόμη και όταν είμαι στο studio και ψάχνω κάτι, πριν φέρω ομάδα μέσα -δεν είναι όλες οι δουλειές μου solo performance, έχουν κανονικές χορογραφίες, δεν είναι πάντα interactive με το κοινό- αν συνειδητοποιήσω ότι κάτι έχει ξαναγίνει, προσπαθώ να το σπάσω και να το κάνω με άλλο τρόπο. Μ’ αρέσει να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου· έτσι τσιγκλάω τον εγκέφαλό μου, όχι απαραίτητα για κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, αλλά για κάτι που εγώ δεν θα το έκανα αν δεν έψαχνα. Θέλω να κάνω κάτι που δεν το ξέρω, διαφορετικά δεν έχει σημασία.
Εννοείς τις χορογραφίες με την κλασική έννοια του όρου;
Αυτό έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Το τι είναι χορογραφία, έχει πολλά χρόνια που έχει αλλάξει στην Ευρώπη. Μπορεί να είναι χορογραφία μια σακούλα που χορεύει… Υπάρχει πολύς κόσμος που το ψάχνει αυτό, το τι είναι χορογραφία. Τα πειραματικά, τα πιο μικρά έργα είναι πλέον πολύ «πειραγμένα» έργα.
Είναι η εξέλιξη από τις σπουδές σου;
Ναι, ξεκάθαρα. Μαζί με τις σπουδές θα έλεγα καλύτερα ότι εξελίχθηκε. Στο Πανεπιστήμιο αυτό κάναμε, φτιάχναμε χορογραφίες… Και σταδιακά, φτιάχνοντας και φτιάχνοντας, κάτι γίνεται. Όσο ψάχνεις βρίσκεις. Δηλαδή, αν έχω το χώρο και τα χρήματα να δουλέψω εξελίσσομαι, αν δεν τον έχω παραμένω στάσιμη. Είναι και θέμα πρακτικής και εξάσκησης…
Η έλξη σου για την ενασχόληση με το χορό πάει εντελώς πίσω στην παιδική σου ηλικία, μια και η μητέρα σου είχε σχολή χορού;
Ναι, ο χορός δεν με ρώτησε… Όλο αυτό το πήρα όπως ήρθε. Κοίτα, εγώ έχω γεννηθεί μέσα σε μια σχολή χορού, το ξέρεις, το έζησες… Θα ήταν αρκετά δύσκολο να εξελιχθεί διαφορετικά, εκτός κι αν από τη φύση μου δεν είχα καμία σχέση με αυτό και πιεζόμουν· τότε θα το άφηνα…
Αλλά, δεν γινόταν να το αφήσω… Ήταν μονόδρομος, αλλά όχι χωρίς επιλογή· ήταν μονόδρομος με επιλογή.
Υπήρξε σημείο που είπες «μήπως όχι;»
Πάρα πολλές φορές…
Στις παρουσιάσεις της δουλειάς σου, αναφέρεις ότι σε ενδιαφέρει πάρα πολύ η ψυχολογία της ανθρώπινης εμπειρίας που μπορεί να είναι χιουμοριστική, μπορεί να είναι σκοτεινή και ότι αυτό το στοιχείο μπαίνει στις χορογραφίες σου, τις καθοδηγεί ή χαρακτηρίζει…
Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος· το πώς είμαστε. Όλη η έρευνα έχει να κάνει με αυτό, το πώς είμαστε φτιαγμένοι, πως λειτουργούμε, πως επικοινωνούμε, πως αντιδρούμε μεταξύ μας, πως συνυπάρχουμε· οι θέσεις ισχύος, η ελευθερία του πνεύματος, ο ψυχισμός μας· το πώς μεγαλώνουμε, τι παίρνουμε από την κουλτούρα μας, τι παίρνουμε από ξένες κουλτούρες όταν βρισκόμαστε εκεί. Με ενδιαφέρει όχι μόνο επιστημονικά, αλλά τι μπορώ να δω εγώ μέσα από αυτό και το πώς μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει με όλα αυτά…
Θα έλεγες ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι λίγο ψυχαναλυτική και για σένα την ίδια;
Ναι, αλλά δεν είναι θεραπεία για μένα. Το δημιουργικό κομμάτι θα μπορούσα να πω ότι είναι θεραπευτικό, γιατί μου δίνει ζωή, μου δίνει ενέργεια, χαρά…
Διερευνώντας τις σχέσεις των ανθρώπων ανακαλύπτεις μικρά ή και μεγαλύτερα πράγματα που βγαίνουν κατά τη διάρκεια παραγωγής ενός έργου. Και αυτό, να σου πω την αλήθεια, είναι που ελπίζω να παίρνει το κοινό. Δεν με ενδιαφέρει κάποιος βγαίνοντας από μια παράστασή μου να λέει: «τι καλή» ή «τι κακή», αλλά να παίρνει κάτι, κάτι χρήσιμο.
Η ψυχολογία και ο άνθρωπος ήταν μέρος των σπουδών σου ή κάτι δικό σου;
Να σου πω… εγώ ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία, αλλά όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρω επειδή είμαι ευαίσθητη… Και τελικά, σπούδασα φιλολογία. Αλλά με κάποιο τρόπο η ψυχολογία είναι αυτή που ενδιαφέρει, οπότε το κάνω με έναν δικό μου τρόπο.
Δεν με ενδιαφέρει να κάνω σε μια δουλειά κάτι εντελώς αφηρημένο. Με ενδιαφέρει το έργο να συνδέεται με το άνθρωπο. Και για να συνδέεται με τον άνθρωπο, πρέπει να έχει ανθρωπισμό μέσα.
Και το χιούμορ, που αναφέρθηκε νωρίτερα, με ενδιαφέρει πάρα πολύ γιατί το θεωρώ φανταστικό στοιχείο να συνδέσεις κάτι μέσα από το χιούμορ. Πάντα πίστευα πως δεν έχω χιούμορ, ότι δεν μπορώ να πω αστεία, ότι δεν μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάσει και μέσα από το χορό, βρήκα τον τρόπο να κάνω τον κόσμο να γελάει. Βρήκα λοιπόν το χιούμορ στην κίνηση. Βέβαια, το έχω δουλέψει, δεν μου ήρθε ουρανοκατέβατο, και το δουλεύω πλέον σε όλες τις δουλειές γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας και ότι πρέπει όλοι να το έχουμε. Αλλιώς είναι τόσο κρίμα…
Ξέρεις, σε αυτό το κομμάτι ίσως να βοήθησε η Αγγλία. Αυτό που λέμε ότι οι Άγγλοι έχουν ένα δικό τους χιούμορ που πάντα θεωρούσα ότι δεν το καταλαβαίνω, που πάντα θεωρούσα ότι είναι ψυχρό. Αλλά πιστεύω ότι το έχω αφομοιώσει και ενσωματώσει τελικά τόσο ασυνείδητα, όχι με την γλώσσα γιατί δεν είναι η δική μου μητρική γλώσσα, αλλά με ένα άλλο τρόπο… Εδώ, οι άνθρωποι όταν πηγαίνουν σε παραστάσεις γελάνε. Και γελάνε δυνατά. Το βλέπω και στην Ελλάδα, και το βλέπω και σε πολλές άλλες χώρες οι άνθρωποι να θέλουν να γελάσουν και να κρατιούνται. Εδώ αυτό δεν υπάρχει· θα έλεγα ότι συμβαίνει το αντίθετο και κάποιες φορές σε υπερβολικό βαθμό. Πηγαίνω σε παραστάσεις και γελάνε συνεχώς και σε περιπτώσεις που δεν θα έπρεπε γιατί συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό, πολύ σοβαρό…
Θεωρείς ότι η δουλειά σου είναι εύπεπτη για το κοινό; Ή μήπως δημιουργεί έναν αιφνιδιασμό και αμηχανία;
Δεν ξέρω αν το «εύπεπτο» είναι η κατάλληλη λέξη. Θεωρώ πως οι δουλειές που κάνω είναι απλές αλλά έχουν βάθος. Είναι βέβαια μινιμαλιστικές οι δουλειές μου, αλλά είναι πολυεπίπεδες επειδή οι ιδέες προκύπτουν με αρκετή έρευνα και όταν είναι συνεργατικές βγαίνουν και με άλλους ανθρώπους.
Δηλαδή, κάποιος μπορεί να καταλάβει τη δουλειά μου εύκολα, αλλά στο τι βάθος θα μπει είναι δικό του θέμα. Δεν έχει να κάνει με την εξυπνάδα κάποιου, αλλά με το τι βιώματα έχει. Για παράδειγμα στο project της αναπνοής, αν θα δει μετανάστη, το περιβάλλον να μολύνεται από αέρια, αν θα δει μεταφυσικές ιδιότητες, εξαρτάται από το τι βίωμα έχει και τι τον ενδιαφέρει. Και αυτό που σε ενδιαφέρει, αυτό βλέπεις.
Για αυτό και τις κρατάω ανοιχτές τις παραστάσεις μου· δεν έχουν statement οι δικές μου οι δουλειές. Αυτό έχει κατακριθεί αρκετές φορές: δεν λες κάτι, δεν κάνεις πολιτικό statement είναι σαν μην λες τίποτα… Αλλά, δεν θεωρώ ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια στον κόσμο για να κάνω statement. Και δεν με νοιάζει να το κάνω μέσα από τη δουλειά μου. Αν θέλω να κάνω statement, θα το κάνω με άλλο τρόπο…
Ναι, ίσως έχει παραγίνει αυτό με την στρατευμένη τέχνη, ότι πρέπει απαραίτητα να υπάρχει ένας ακτιβισμός…
Μ΄ αρέσει ο ακτιβισμός στην τέχνη. Θέλω οι δουλειές να έχουν ουσία. Δεν θέλω να κάνω κάτι εντελώς abstract (αφηρημένο). Με ενδιαφέρει να περνάει κάτι· σίγουρα έχουν μια κατεύθυνση τα έργα. Αλλά δεν υπάρχει ένα και μόνο μήνυμα.
Πιστεύεις ότι ζούμε τελικά σήμερα σε μια πιο συντηρητική εποχή ή σε μια πιο ελεύθερη; Τι βλέπεις γύρω σου; Σε ρωτάω γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με την ανθρώπινη φύση και ύπαρξη…
Εγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαστε πιο ελεύθεροι… Δηλαδή, ο κόσμος εξελίσσεται, δεν είμαστε όπως είμασταν. Αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαστε πιο συντηρητικοί το 2022. Προφανώς, εξαρτάται για ποιο μέρος του κόσμου μιλάμε… Πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι οι νέες γενιές, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Με στενοχωρεί πολύ όταν βλέπω το αντίθετο.
Ας αναφερθούμε στο πολύ απλό πράγμα της ανακύκλωσης και της επαναχρησιμοποιήσης των πραγμάτων που στην Ελλάδα ακόμα, το 2022, είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Τα παιδιά μας δεν ξέρω πόσο μέλλον θα έχουν, και ασχολούμαστε ακόμα με το πόσα χρήματα θα βγάλουμε, αντί να ασχοληθούμε με κάτι ποιο ουσιαστικό. Το γεγονός ότι το χρήμα μπαίνει εμπόδιο στην ουσία των πραγμάτων, για μένα είναι τεράστιο πρόβλημα το οποίο δεν έχουμε λύσει ως είδος. Προφανώς γίνονται βήματα, ανάλογα με τη χώρα, αλλά είμαστε αρκετά πίσω… Οι καταστάσεις τρέχουν με τρελό ρυθμό και εμείς ακόμα το φιλοσοφούμε…
Την Ελλάδα πως τη βλέπεις; Μια και δεν ζεις εδώ, δεν είσαι συναισθηματικά εμπλεκόμενη ώστε να έχεις τυφλά σημεία…
Επειδή δεν είμαι πολύ εμπλεκόμενη, δεν έχω πολύ ξεκάθαρη γνώμη. Εγώ στην Ελλάδα έρχομαι για διακοπές, για να δω τους δικούς μου ανθρώπους και για να ασχοληθώ με την γραφειοκρατία της.
Χαίρομαι που γίνονται αρκετά πιο πολλά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν, εννοώ στον καλλιτεχνικό χώρο. Είναι κυρίως συγκεντρωμένα στην Αθήνα, αλλά ευτυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπω και σε άλλες πόλεις και νησιά. Θα ήταν ωραίο να μην είναι τόσο παραγκωνισμένα… Θα ήθελα να είναι κομμάτι αυτονόητο της ζωής μας η τέχνη.
Τη Λάρισα;
Στη Λάρισα χάρηκα πάρα πολύ που συνεργάστηκα με το ΣΜουΘ, είναι εξαιρετική ομάδα. Θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο χρόνο να συναναστραφώ μαζί τους. Πραγματικά χαίρομαι γιατί κάνουν κάτι ουσιαστικό για την πόλη… Και θα ήθελα πολύ αυτό το φεστιβάλ να έχει μεγαλύτερη απήχηση. Είναι σπουδαίο. Θα έπρεπε να έχει ουρά απέξω. Τα παιδιά κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά σε όλα τα επίπεδα…
Κάτι πρέπει να γίνει γενικώς στην πόλη. Το κοινό θέλει εκπαίδευση. Εδώ εμείς ξέρεις τι κάνουμε; Κάποια στιγμή το Place είχε κάνει ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης του κοινού στο να παρακολουθεί χορό. Απευθύνθηκε σε κοινό που δεν θα πήγαινε ποτέ σε παράσταση χορού μέσα από χορηγίες εισιτηρίων και άλλους τρόπους· μετά συζητούσαν μαζί τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει το εκπαιδευμένο κοινό που ενδιαφέρεται να δει κάτι καινούργιο και υπάρχει και το ανεκπαίδευτο κοινό.
Τι θες για μετά; Πως ονειρεύεσαι το μέλλον;
Να είναι πιο εύκολο (σε σχέση με αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια). Εγώ θέλω να συνεχίσω να δουλεύω στις τέχνες· στο χορό συγκεκριμένα. Να μπορώ να κάνω τις δουλειές μου, να πραγματοποιώ τις ιδέες μου και έχω την κατάλληλη υποστήριξη. Θα ήθελα να μπορώ να ζώ με αυτό που θέλω να κάνω και με αυτό που ξέρω να κάνω καλά.
Έχω την αίσθηση ότι θα γίνει…
…
*Η Ευαγγελία Κολύρα είναι χορογράφος και χορεύτρια η οποία ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Το ενδιαφέρον της εστιάζει σε περφόρμανς που υλοποιούνται σε πλαίσια θεατρικών χώρων, site-specific παραστάσεων, ταινιών και εγκαταστάσεων. Το έργο της αποσκοπεί να προσφέρει στους θεατές ένα κιναισθητικά πλούσιο βίωματων αναπάντεχων, χιουμοριστικών και ενίοτε σκοτεινών ή μοχθηρών πλευρών στην ψυχολογία της ανθρώπινης εμπειρίας υλικό, παρουσιασμένο μέσα σε λεπτομερέστατη και σωματικά απαιτητική χορογραφία.
Το έργο της που υποστηρίζεται από οργανισμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ελλάδα (The Place, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Dance4, Citymoves, Arts Council England, Chelsea Theatre, Siobhan Davies Dance, Greenwich Dance, King’s College London, University of Roehampton, Dance City και Yorkshire Dance), έχει παρουσιαστεί σε διάφορες πλατφόρμες και φεστιβάλ στην Ευρώπη (Αγγλία, Σκοτία, Ελλάδα, Ιταλία, Σουηδία, Γερμανία, Ισλανδία). Στην Ελλάδα έχει παρουσιάσει δουλειά της στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2016 και το 2018, στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας το 2016.
Ως ερμηνεύτρια, έχει δουλέψει, μεταξύ άλλων, με τη Marina Abramovic, τον Willi Dorner, τον Simon Ellis, την Deborah Hay, τη Rosemary Lee, τον Tino Sehgal και τον Matthias Sperling.
Η Ευαγγελία έχει μεταπτυχιακό τίτλο καλών τεχνών (MFA) στη Χορογραφία από το Πανεπιστήμιο του Roehampton (Λονδίνο), πτυχίο στο χορό από την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Δέσποινας Γρηγοριάδου και πτυχίο Ελληνικής Φιλολογίας-Γλωσσολογίας από το Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
http://vimeo.com/evangeliakolyra
@EvangeliaKolyra