Η ξυλοναυπηγική τέχνη αποτελεί έναν από τους κατ’ εξοχήν παραδοσιακούς κλάδους της χώρας µας. Η γνώση μεταδίδεται από μάστορα σε μάστορα, από στόμα σε στόμα, αιώνες τώρα στα καρνάγια. Οι καραβοµαραγκοί που «έχτισαν» σκαρί-σκαρί την πολύτιµη εµπειρία τους, πλέον λιγοστεύουν.
…
Το επάγγελμα δέχτηκε το πρώτο χτύπημα το 1996, όταν και τέθηκε σε ισχύ ο νόμος για το «σπάσιμο» των ξύλινων αλιευτικών σκαφών, με στόχο τον περιορισμό της υπεραλίευσης. Από τότε, χιλιάδες αλιείς παρέδωσαν την άδειά τους και τα καΐκια τους καταστράφηκαν. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ελλάδα έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος του αλιευτικού της στόλου, που ήταν και ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη.
Χιλιάδες σκούνες, περάματα, τρεχαντήρια, καΐκια, μπρίκια, γολέτες, βαρκαλάδες, τσερνίκια έχουν λιώσει κάτω από τους βραχίονες μιας μπουλντόζας.
Πολλά από τα εναπομείναντα και οι ελάχιστες παραγγελίες χρησιμοποιούνται περισσότερο για αναψυχή, από τους λάτρεις του είδους, παρά για επαγγελματική χρήση. Δυστυχώς, η οργανωμένη κατασκευή ξύλινων σκαφών από καραβομαραγκούς «αργοπεθαίνει»…
Μαζί με τα παραδοσιακά σκαριά, χάνονται και οι έμπειροι μάστορες. Τα βασικά αίτια είναι η απροθυμία των νέων για το επάγγελμα του ψαρά και η ελάχιστη ζήτηση ξύλινων σκαριών, δεδομένου του απαγορευτικού όγκου εξόδων για την δραστηριοποίηση στην παράκτια αλιεία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών, από τα περίπου 14.500 σκάφη έχουν καταστραφεί τα 12.500, κατά τα τελευταία 20 χρόνια. Αριθμοί που αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια το «έγκλημα» που διεπράχθη κατά της ναυτικής μας παράδοσης.
*Οι φωτογραφίες είναι από το παραδοσιακό καρνάγιο ¨Καμπούρογλου¨στη Χαλκίδα